De laatste race van het jaar. Het zou qua weersverwachting een prachtige dag worden. Deze dag was voor mij dan ook maar voor 1 ding belangrijk: een tijd onder de 1:30. De vrije training was een drukke bedoening. Ik reed uiteindelijk 1:32.581 wat de 7e tijd bleek te zijn. Deze tijd telt echter niet mee voor de kwalificatie, zoals later zal blijken. De kwalificatietraining zou me echter nog lang gaan heugen.
Opgesteld in het parc fermé wijst iemand naar mijn onderkuip en er stroomt een hele lading benzine uit de motor. Aangezien die flink warm staat te draaien doe ik snel de motor uit en duw hem naar onze pitbox, terwijl ondertussen de kwalificatietraining begint. De brandstofslang blijkt los te zijn geschoten. Ik klik hem weer vast, doe mijn handschoenen weer aan en ik rij de pitstraat uit, terwijl de eersten alweer voorbij komen. Ik draai met 30 km/u de Nationale Bocht in, open het gas en… PATS! Alsof ik op ijs rij schiet mijn achterwiel onder me uit! Ik lig midden op de baan en de motor schuift richting de curbstones, terwijl de rijders links en rechts langs me heen rijden. Er blijkt nog een scheut benzine in mijn onderkuip te hebben gelegen en toen ik de motor naar rechts stuurde, is het uit mijn kuip gelopen op mijn achterband. Heel stom van me om dat niet voor de zekerheid te checken! Maar een geluk bij een ongeluk, als ik daar niet was gevallen, dan was de volgende bocht Ruskenhoek, aan het eind van de Veenslang, waar je met ongeveer 240 km/u aan komt rijden! De schade nu: een afgebroken rempedaal en een beschadigde clip-on. Zat er misschien een engeltje op mijn schouder?
Probleem was nu dat ik geen tijd had kunnen neerzetten, waardoor ik niet was gekwalificeerd. Ik ging naar de wedstrijdleiding, waar werd besloten dat ik van de 40e startplaats moest vertrekken. Op grond van mijn vrije trainingstijd zou ik nog altijd de 13e startplek hebben, maar zoals gezegd telt deze tijd gewoon niet mee. Tijd om de doelstellingen dus bij te stellen. Een 1:29.xxx zat er dus niet meer in, want hiervoor moet je meer voorin zitten. Dit zou een inhaalrace gaan worden en die staan nooit garant voor een goede tijd. De doelstelling werd om zoveel mogelijk rijders in te halen, om nog een redelijke startplek voor de 2e race te bewerkstelligen. De start ging vrij goed en voor de 1e bocht had ik er al een aantal te pakken. Per ronde haalde ik er een paar in. De ultieme inhaalaktie was op het rechte stuk, links over de witte lijn, 1 cm. van het gras. Dit was de plek waar Teus Oskam vorig jaar zijn pols brak, toen hij ook aan de buitenkant inhaalde. Toen ik de actie inzette dacht ik daar nog aan, maar dit werd goedgemaakt door de wetenschap dat “Nitro” Noriyuki Haga hetzelfde zou hebben gedaan. Mijn snelste rondetijd was 1:32.644, meer dan 2.5 sec. boven mijn PR. Uiteindelijk bleek ik 18e te zijn geworden, oftewel 22 rijders ingehaald! Ik vond het inderdaad wat druk onderweg.
De 2e race zou onder natte omstandigheden plaatsvinden. Eindelijk dus een wat gladdere ondergrond en daar had ik dit jaar zeer goede herinneringen aan. Tijdens het opstellen voor de start slaat de motor af. Verbaasd als ik ben start ik hem opnieuw en wederom slaat hij af. Conclusie: de motor krijgt geen benzine. Dat kan maar 1 ding betekenen en ja hoor, weer de brandstofslang los. Einde race en ik duw de motor de pitstraat in. Pech! Of toch niet? Ik beschouw het als geluk. Wat als de motor niet afsloeg, ik vol van start ging, de Nationale Bocht met 40 man instuur en weer komt de benzine op mijn achterband? Dus: er zat dus wel degelijk een engeltje op mijn schouder! Hierdoor was ik toch wel tevreden en zag een ontketende Teus Oskam in zijn beste race ooit (dat zijn mijn woorden) een paar ronden lang tussen de grote jongens rijden, om uiteindelijk netjes 10e te worden. Heel veel pech was er voor Wouter de Wit, die zijn R6 in de 1e race in Ramshoek verloor en volledig kort reed. De 1e beslissing is hierdoor voor hem al genomen, de R6 gaat weg. Volgend jaar dan toch maar een 1000cc fietsje?
Al met al had ik geen van de doelstellingen gehaald: een 1:29.xxx en geen crash. Toch reed ik naar huis met een goed gevoel. Het komt niet vaak voor dat ik 22 man in 8 rondjes inhaal. Maar dat engeltje op mijn schouder, ik hoop dat die daar nog een tijdje blijft zitten!