AC/DShe

Als we met Order2Crash in juni 2014 in Tilburg met een Clash of the Coverbands meedoen, komt Ron Coolen met het idee om een AC/DC coverband op te zetten. Vincent Faaij is meteen enthousiast, want die is opgegroeid met Thunderstruck (met die nieuwe zanger Brian Johnson). Francoise Vaal is gematigd, heeft niets met AC/DC, maar speelt wel graag met ons. Ik ga akkoord, maar met 1 voorwaarde: alleen maar nummers met originele zanger Bon Scott. Ron gaat uit zijn plaat van enthousiasme en Vincent moet even wennen. De naam: AC/DShe, omdat we met een vocaliste werken. Maar, we willen er geen 2e gitarist bij vanwege de onderlinge magie.

Als snel komen we aan optredens, ook in band battles, waar we stevast tot de publiekslievelingen behoren. Het unieke is dat we alleen maar werk met Bon Scott spelen en met een vrouw voor de zangpartijen. We spelen ondertussen meerdere kroegen plat. Toch blijft het knagen dat tijdens de gitaarsolo’s de vette riffs van een 2e gitarist wegvallen.

Vincent stopt na 2 jaar vanwege prive omstandigheden. Voor optredens huren we dan Natasja Thijssen in, die bij Action in DC speelt, ook een AC/DC coverband. Uiteindelijk spelen we in Everdingen in een sporthal. Er hangt een rare sfeer in de zaal, het geluid is slecht omdat we niet hebben kunnen soundchecken (de geluidsmensen komen pas een uur van tevoren de boel opzetten). Deze avond wordt de nekslag voor AC/DShe. Natasja geeft aan niet meer met ons te willen meespelen, omdat ze te druk is met de 3 bands waarin ze speelt. En eigenlijk zijn wij er ook wel klaar mee.

Een jaar later (2017), als Ron, Vincent en ik op de Musikmesse van Frankfurt zijn wil Ron AC/DShe weer nieuw leven inblazen. Vincent is meteen akkoord, maar ik niet. Ik verbind er wederom een voorwaarde aan: Ron gaat slaggitaar spelen en we zoeken een drummer. Ron en Vincent zijn meteen akkoord. 1 telefoontje naar Francoise en ze zegt droog “ok, ik doe wel weer mee”.

We vinden Ronald Dopper als drummer. Daar doen we een paar optredens mee, maar hij begint zich steeds baziger te gedragen en te wijzen naar de anderen. Op een gegeven moment ben ik het zat en kaats de bal subtiel terug. Een week later meldt hij dat hij er mee stopt. We benaderen de drummer van DC Denims, Jordi Baselmans. Die wil ons wel als invaller helpen als we geen drummer hebben, maar niet als vaste drummer toetreden, wegens te druk en logistieke uitdagingen. Ondertussen zoeken we door en komen we uit bij Wessel van Alphen, een supertoffe gast. Het probleem is dat Wessel niet altijd kan optreden, maar gelukkig hebben we dan Jordi achter de hand.

*v.l.n.r. Ron Coolen, ik, Francoise Vaal, Vincent Faaij, Wessel van Alphen*

In 2019 kom er een hoogtepunt als we de hoofdact zijn in een tribute avond in Metropool in Hengelo. Een serieuze concertzaal. Wessel kan die avond niet, dus komt Jordi weer invallen. Het wordt een topavond! De rest van het jaar volgen nog wat optredens. Dan spelen we in februari wederom in Studio Gonz. Het wordt een mooie avond, maar het wordt naar later blijkt ook ons laatste optreden. Ik merk al wat langer bij Francoise dat de fut om AC/DC te zingen er langzaam maar zeker uit gaat. Francoise erkent dat ook en gaat haar heil zoeken in de bluesrock. Ook merk ik dat Ron sterk gefocust is op het uitbrengen van zijn album. Als een paar weken later de COVID-19 lockdown ingaat en het er naar uitziet dat we het komende halfjaar niet kunnen spelen, is voor mij het natuurlijke moment gekomen om er een punt achter te zetten. Ook met Mrs. Crowley stop ik meteen. Ik besluit me het komende jaar te richten op mijn soloproject Haullistic en daar later mogelijk een band mee op te zetten. En dan zien we wel weer verder!