Order2Crash

Het is oktober 2010 en ik werk net 3 weken bij Ricoh. Ik heb net een kennissmakingsgesprek met Vincent Faaij, een jonge, succesvolle sales. We zitten allebei netjes met pak en stropdas aan te praten over wat onze zakelijke achtergrond is als mijn telefoon gaat. Op zich niet erg, maar die ringtoon van me: Symphony Of Destruction van Megadeth! In blinde paniek probeer ik het gesprek weg te drukken als Vincent roept: “Hee Megadeth!”. Waarop ik reageer dat niemand dit kent, roept hij dat dat zijn jeugdhelden zijn. Het resterende uur ging het niet meer over business natuurlijk!

Tijdens het concert van Thin Lizzy in Paradiso een maand later, leer ik de manager van Vincent kennen: Ron Coolen, want die is daar met Vincent nog 2 collega’s waarvan ik er al eentje ken. Het blijkt dat Ron, Vincent en ik steeds naar dezelfde concerten gaan, dus vanaf het komende concert van Slayer in Eindhoven, besluiten we voortaan gewoon met z’n drieen naar concerten te gaan. En wat blijkt, Ron is drummer en Vincent is net overgeschakeld van gitaar naar bas. Dit moet een band worden!

Tijdens een sales evenement trekken we commercieel directeur Paul Nanninga aan zijn jasje. We hebben een bassist, een drummer en een gitarist en we zoeken nog een gitarist! “Ik doe mee!”, roept Paul. De band gaat een arsenaal aan hard rock en heavy metal covers oefenen. Met zangers en zangeressen wil het maar niet vlotten, totdat Senta Schuijers mee gaat doen. Ondertussen verzin ik de naam “Order2Crash”, wat een verwijzing is naar de propositie die Ricoh verkoopt, namelijk Order 2 Cash.

Na een jaar in de oefenruimte komt het eerste concert er aan: 30 november 2012 in de Starsound Studio van Toni Peroni in Utrecht, die die avond ook zijn 50e verjaardag zal vieren. Dat moet een mooi feest worden. Senta voelt zich nog niet zeker genoeg om als frontvrouw het podium op te stappen. Ron weet wel een zangeres, uit zijn vorige band: Francoise Vaal. Zij zal Senta ondersteunen met de zang.

Order2Crash is inmiddels in populariteit de huisband van Ricoh voorbij. Er komen 120 personen (waarvan 80 collega’s) naar het optreden, waar plek is voor 150 man, dus de zaal is goed gevuld. Deze wordt vakkundig platgespeeld en Toni heeft een fantastisch Abraham feestje.

We blijven weer een jaar oefenen en de setlist verbeteren, maar we blijven met de zang zitten. We geven aan dat we met Senta niet verder kunnen. Ze beseft dat zelf ook, maar we zitten wel met een optreden dat er aan komt: The Battle of the Business Bands in Amstelveen. We vragen wederom of Francoise ons uit de brand kan helpen. Dat doet ze. Het wordt een fantastisch optreden in een zaal met 300 man, waarvan er 200 onze knipperende duivelshoorntjes dragen. Een prachtig gezicht in het donker. De zaal gaat wederom plat. We winnen niet, omdat men in de jury meer van dance classics en popmuziek houdt, dan van metal. Het zal ons een biet zijn: dit smaakt naar meer.

Na afloop stel ik voor om Francoise maar permanent lid te maken van het team, wat door iedereen wordt omarmd.

In maart 2014 doen we mee met the Clash of the Coverbands. In Amsterdam moeten we knallen om naar de volgende ronde te komen. Een week van tevoren geeft Paul Nanninga te kennen uit de band te stappen. Probleem: zeggen we af of gaan we toch spelen? We gaan spelen. Voor mij een drama, want hoe moet je in 1 week tijd het gat van de 2e gitarist opvullen met je spel? De eerste 3 nummers gaan totaal niet. Ik ben nerveus, voel me onzeker en in mijn blote kont op het podium staan. Bij het 4e nummer, Sad But True van Metallica, besluit ik uit woede om mijn overdrive vol open aan te trappen, dus mijn gitaar knalt de zaal in. Ron krijgt er een boost van. Het mag niet baten, we liggen er uit.

Ik zit in een dip, want ik heb het gevoel dat door mijn slechte spel we er uit liggen. De band zegt dat ze het al dapper vinden dat ik het podium opging met zo’n voorbereiding en willen graag zo door, dus zonder extra gitarist. Dat gaf mijn zelfvertrouwen ook weer een zet.

Zo spelen we nog 3 jaar met z’n vieren door, terwijl we ondertussen met z’n vieren ook een nieuwe band opzetten: AC/DShe. We spelen in kroegen en met band battles, waarbij we altijd minimaal een ronde overleven.

Vincent heeft het lastig met zijn gezinssituatie en besluit te stoppen met de band. Ron, Fancoise en ik willen door, maar besluiten wel met Order2Crash te stoppen: een lastig te positioneren concept. We besluiten om verder te gaan als Steel Digger (door Ron verzonnen): een band die jaren 80/90 heavy metal speelt met nummers van Whitesnake, Dokken & Lynch Mob en Ozzy Osbourne.