De animo vooraf, voor deze ZAC Endurance, is een stuk beter dan de weersverwachting. Toch besluit ik het er op te wagen, want in principe is een endurance een uitstekende mogelijkheid om iets te proberen, omdat je veel rijtijd hebt. De ZAC Endurance kent namelijk 1 vrije training en vervolgens een race van 4 uur. In mijn geval ga ik, na de sof van Zolder, de Honda Fireblade van de Stichting Racen tegen Kanker nog maar weer eens een keer uitproberen, met dank aan Henk Wolberts.
’s Ochtends om 6:30 uur, terwijl de regen gestaag naar beneden komt, ben ik de 1e die zich meldt bij de inschrijving. “Team 10 en 43 komen nog een man tekort”, zegt Ria Waterreus. “Als ik jou was zou ik bij team 10 inschrijven, want dan start je redelijk vooraan”. “Ok”, zeg ik. “Doe maar team 43.” Niet(s) begrijpend kijkt ze me aan, waarop ik uitleg: “Team 43, betekent pitbox 22 en dat is redelijk dicht bij mijn camper. Daarbij komt dat dit team in de laatste groep traint en ik dus pas om 11:15 uur de baan op hoef. Dan kan ik zo mijn mandje weer in en als ik om 10:00 uur dan wakker word is het misschien wel droog.” “Hm”, is het commentaar op zoveel wijsneuzerigheid.
De vering staat kneiterhard. Henk Wolberts himself, was de laatste die er op gereden had en die weegt ruim boven de 100 kg. Eerst de vering maar eens een stuk losser zetten. Daarna ga ik met mijn 3 teammaten de baan op om te trainen. Het houdt ondertussen op met regenen. Tegen het eind van de sessie begint de baan op te drogen en ziet het er naar uit dat het voorlopig niet meer zal regenen. Ik kom op een natte baan met een droog spoor tot een tijd van 2:06, wat me alleszins meevalt. Het blijkt tevens dat ik tot de snelsten in de baan behoor.
Tijdens de race kom ik als 3e rijder de baan op. Op dat moment liggen we 18e. Dat valt me reuze mee. Ik neem een ronde de tijd om de banden warm te laten worden en ga dan aan de gashendel. In de 12 min. die mijn stint ongeveer duurt, krijg ik het gevoel of ik wel 30 man inhaal. Het gaat supergoed en de Honda voelt heel vertrouwd aan. Ik kan zelfs achter het ruitje zitten, want de tank is afgevlakter dan die van de R1. Wat een ontwerpfout van Yamaha, zeg! En ik maar denken dat het aan mijn buik ligt! Ik word naar binnen gehaald en het blijkt dat we inmiddels 11e liggen. Nadat de rest weer is geweest en ik weer aan de beurt ben, liggen we weer 18e. Hm, nou ja, in ieder geval zijn we constant. En zo gaat het een tijdje door en rij ik ondertussen in de 2:03.
Als ik voor mijn 3e stint in de baan kom liggen we 19e. Dat zeg ik, vrij constant dus. Ik besluit er eens goed voor te gaan zitten en knal er stevig op los. De Honda laat zich niet kennen en het voelt of ik er al veel langer op rij. Het gaat heerlijk en inmiddels rij ik 2:02.630, nog maar 0.5 sec. van mijn in 2004 met de RSV Mille gereden PR af. Ik krijg het bordje “PIT” te zien en met nog maar een paar bochten te gaan begint de motor te haperen. NEEEE, de peut is op! Het reservelampje blijkt achter de laptimer te zitten, waardoor ik het niet zie branden. Met samengeknepen billen probeer ik laag in de toeren de pitstraat te halen. Maar helaas, met nog 4 bochten te gaan schijt, oeps, scheidt de motor er mee uit. Inmiddels blijken we weer 14e te liggen, maar iedereen die ik ingehaald heb komt weer voorbij. Tegen de tijd dat de transponder de pitbox weer bereikt liggen we 33e, met een paar ronden achterstand. Balend beloof ik de jongens dit met een dood-of-gladiolen-stint recht te zullen zetten. Ondertussen stijgen we naar de 30e plaats. Ik sta klaar om nog 10 minuten te knallen, maar de race wordt iets eerder afgevlagd.
Wat een deceptie uiteindelijk. Nou ja, positief is in ieder geval dat het fantastisch weer is gebleven, de Honda nog aan alle kanten glimt en dat ik de motor heel goed heb kunnen testen. Eindconclusie: het is een heerlijke motorfiets. Dus volgend jaar op een Honda? Of toch maar weer een R1. Of iets heel anders: een Ducati 1098? Nou ja, eind oktober zal het duidelijk worden. De eerstkomende race gaat gewoon weer op de R1.