Het was prachtig weer en wederom was ik de eerste op het circuit, maar ook nu kwamen er na mij nog zo’n 5 man. De doelstelling van vandaag was, het sliden wederom te oefenen, me op de rijlijnen te concentreren en eerder op het gas te gaan. Dat laatste is iets, dat in mijn wegrace carrière ook mijn zwakke punt was. Ik kan er kort over zijn. Het ging allemaal weer beter dan vorige week en ik was ook weer een stuk sneller. Maar de echte sensatie kwam in de laatste ronde, toen ik eigenlijk mentaal al gestopt was. Leermomentje.
Nog 1 uitrij-rondje, waarin mijn snelheid wat lager ligt dan wanneer ik voluit ga. Hierdoor hoef ik ook mijn been niet meer uit te steken, vind ik. Ik snij een rechterbocht aan en voel ineens een vlammende pijn in mijn rechtervoet. Oeps, de neus van mijn rechterschoen bleef achter een uitstekende curbstone hangen. Ik kijk naar beneden en zie mijn rechtervoet achterstevoren staan. Ik wist niet dat ik zo lenig was! In ieder geval kom ik al vrij snel tot de conclusie dat dit niet zo hoort. Ondertussen vergaand van de pijn en nog steeds dat rondje afmakend zet ik mijn voet weer in de richting waar ik heen rij. Ik ga het circuit af en stop bij de camper. Ik roep iemand die me even helpt de motor neer te zetten en hinkeldestruikel de camper in. Dit is foute boel! Meteen een coldpack er op. Daarna kleed ik me voorzichtig om en dat valt bepaald niet mee. Direct maar 2 paracetamol en een Ibuprofen naar binnen gewerkt. De zooi inpakken en zo snel mogelijk naar huis, want dit wordt een EHBO bezoekje. Het lijkt me beter om dat thuis te doen, wetende dat ik na een EHBO bezoek nooit meer alleen thuiskom.
Twee mannen helpen me even de motor en de spullen in de trailer te doen. Voorzichtig rij ik weg met mijn kiezen op elkaar en de stoel dicht op het stuur. Dat geeft het makkelijkste gas. Met remmen is dat een probleem, want ik kan dan met mijn voet niet bij de rem. Dus bij remmen snel de stoel weer naar achteren. Goh, zo is rijden wel spannend. Onderweg moet ik helaas nog tanken en dat moest allemaal op één been. Best vermoeiend eigenlijk. Uiteindelijk kom ik zonder extra kleerscheuren thuis en ga richting EHBO.
Het blijkt dat mijn enkel gebroken is: een Weber B fractuur. Mijn humeur leed er niet onder, wetende dat het weer eens spannend was die dag. Dat we weer wat beleefd en wat te schrijven hebben. De arts en verpleegster zeiden niet te begrijpen dat ik geen pijn heb (wat natuurlijk onzin is) en keken met open mond, toen ze hoorden dat ik met de camper en trailer van Emmen naar Huizen (ongeveer 180 km) heb gereden met een gebroken enkel. “Ja, maar dat is haast onmogelijk!”. “Huh?”.
Opereren blijkt niet nodig. In ieder geval ligt mijn raceseizoen even een maand of 3 stil. To be continued…