De dag begon met heerlijk nazomerweer, nog niet wetende wat me nu allemaal weer te wachten zou staan. Deze dag stond in het teken van kilometers maken op de R1. Het plan was natuurlijk om te vlammen tijdens de laatste KNMV Cup van het jaar op 1 oktober. Ik begon de 1e sessie (van de geplande 4) lekker met losrijden. Maar goed, rustig past natuurlijk weer niet in het plan, want in de 7e ronde gebeurde het! Ik stuur Ramshoek in, daar rij je ongeveer 180 km. met je linkerknie aan de knie grond. Plotseling voel ik iets tegen mijn hand. Met mijn knie nog aan de grond zie ik de rechter luchtinlaat tussen mijn stuur en mijn kuip zitten. Ik zou dus niet meer kunnen terug sturen. In een reflex druk ik de luchtinlaat terug, haal de bocht nog net, maar schiet keihard richting het gras links, hou de motor onder controle en parkeer hem tegen de vangrail bij de GT Bocht. Daar vandaan zag ik de rest lekker nog 6 ronden rijden en sta ik nog even na te denken over hoe het had kunnen aflopen! De luchthapper blijkt een algemene R1 fout te zijn, waar meerderen last van hebben gehad. Als vanouds heb ik een tie-wrap gebruikt om hem weer vast te zetten. Ik reed trouwens een matige 14e tijd van 1:36.559.
’s Middag zou Ronald van Vliet komen, die dit weekend het ONK zou gaan rijden. Ik had voor Ronald een sessie geregeld, zodat hij kon trainen voor de Dutch Superbikes op zaterdag en zondag. Ik besluit zelf ook een extra sessie te regelen. Dan kon ik met Ronald rijden, want die rijdt al een jaar op de R1. Zo kon ik een beetje kijken hoe hij dat doet. Daarnaast was de 1e sessie figuurlijk in het water gevallen, dus dat moest over. Over water gesproken: voor de 2e sessie hoosde het. Maar aan de lucht te zien moest dat gewoon een flinke bui zijn, dus ik besloot op mijn droogweerbanden te rijden. Dan kon ik even oefenen voor de ZAC op 15 september. In de ZAC zijn regenbanden verboden. Slechts 17 man van de originele 40 wagen zich aan deze onderneming. Het ging echter heerlijk! Op een gegeven moment haalde ik Matthijs van de Wal in, voormalig Nederlands kampioen 250 cc en vaste deelnemer bij de Dutch Superbikes, een topper dus! Hij pikt bij me aan, probeert hem er 1 keer tussen te zetten, maar ik gooi de deur dicht. Wat blijkt: ik heb uiteindelijk de 4e tijd gereden, direct voor Matthijs. Een mooie 1:59.819 op halve slicks! De R1 voelt net zo vertrouwd aan in de regen als de RSV Mille.
De rest van de dag was het weer zonnig en ronduit warm. De 3e sessie ging qua rijden lekker, maar qua tijd viel hij tegen: 14e met 1:35.233. Dat is dus te weinig progressie. De 4e sessie doet Ronald ook mee, dus ik kon me aan hem optrekken. Ronald is echter veel te snel voor me. Ik kom er achter dat ik nog teveel op een 2-cilinder manier rij en moet de RSV Mille nu maar eens gaan vergeten, wil ik echt progressie boeken. Dat is de belangrijkste winst deze sessie, ondanks de 5e tijd met 1:33.468.
De laatste sessie rij ik gelijk de baan op met Ronald en Dylan Kroeze, een andere hele snelle R1 rijder, die ook aan het trainen is voor de Dutch Superbikes. Ronald gaat direct de uitdaging met Dylan aan en ik besluit aan te haken en niet meer los te laten. We jakkeren door het hele veld heen. Ronald is toch wat sneller, maar ik blijf in het spoor van Dylan. Fantastisch!!! Uiteindelijk was Matthijs van de Wal de snelste, voor Ronald, dan Dylan en 0.3 sec. daar achter was ik 4e met een nieuwe PR van 1:32.452! Daarmee zou ik, naar later blijkt, tijdens de 1e training van de Dutch Superbikes nog 4 man achter me houden!
Ik was helemaal kapot, maar met de aanblik van koud bier, een dikke sigaar en een lekkere BBQ was ik weer snel de oude. De RSV Mille is dus voorgoed uit de boeken en ik hoop dat dit het begin van een nieuw tijdperk wordt, te beginnen op 1 oktober.