Na een periode van 8 weken inactiviteit was het eindelijk weer zover: een Sport Grid Time met 5 sessies ter voorbereiding op de KNMV Cup de volgende dag. Het was de laatste Sport Grid Time van 2003. De Aprilia was weer geheel gereviseerd en ook kleiner “ge-geared”. De tandwielverhouding had ik veranderd van 16 tands voor en 42 achter naar 16 x 44, voor een grotere acceleratie ten opzichte van meer topsnelheid. In feite zou ik die dag dus gaan rijden op een totaal nieuwe motorfiets. Ik had me van tevoren één doel gesteld: een tijd onder de 1:34. Het was deze dag ontzettend heet: 35°C!!! De 1e sessie was aftasten en uitproberen. Wat een brute acceleratie zeg, ongelooflijk. Mijn armen werden zowat van mijn romp getrokken. Het was wel gigantisch wennen, dus ik dacht niet onder de 1:40 te hebben gereden. Wat een verrassing: 1:37.526! Dat valt me zeker niet tegen!
De 2e sessie zou ik wat meer vaart gaan maken. Wat een kick was het om al te moeten constateren dat ik nu al 1:34.723 had gereden. Dat gaf de burger moed. Het enige nadeel was, dat het toch wel heel erg heet aan het worden was. Dit zou de tijden niet bepaald positief gaan beïnvloeden. Dat bleek ook in de 3e sessie: een 1:35. Die 3e sessie werd tevens het teleurstellende einde van de dag. Op het moment dat ik werd afgevlagd hoorde ik een klap en een hoop gerateld. “Opgeblazen” was mijn eerste gedachte. Vanaf de Nationale Bocht moest ik hem terugduwen naar het rennerskwartier. Op zich maar zo’n 300 meter, maar halverwege liet ik de motor bij het medisch centrum staan om hem later op te halen. Zo’n motor duwen, met mijn pak aan en helm op bij deze temperatuur werd me iets teveel. Uitgeput zocht ik een plekje in de partytent en ging bijna vlak. Gelukkig kwamen er 2 behulpzame mederijders en die haalden de motor voor me op. Daar was ik ze zeer dankbaar voor.
In principe zou dit het frustrerende einde zijn van wat als een geweldig seizoen begon. Gelukkig kwam er nog een vreemde wending aan het verhaal. Lees vooral verder hieronder!