Eindelijk is er weer eens positief nieuws te melden. Mijn enkel is nog niet zodanig van kwaliteit dat ik weer Supermoto kan rijden, maar op asfalt heb ik totaal geen hinder meer van de Weber fractuur. Offroad is echter nog even toekomstmuziek. Het wordt echter weer tijd om asfalt te zien, benzine te ruiken en sterke verhalen aan te horen. Dus, voor het eerst sinds bijna een jaar weer eens op het TT Circuit van Assen knallen. Aangezien ik momenteel geen racemotor heb, lijkt het me leuk weer eens met de Aprilia RSV Mille Haga het circuit op te gaan. Gewoon voor de lol, geen druk, geen moeten presteren. Ja, ik weet het, dat heb ik wel eens eerder gezegd, maar dat was voor een wedstrijd.
Ik rij voor de 1e sessie het parc fermé in, wil net de baan op gaan, als ik word tegengehouden. “Je hebt geen dB-killers in je uitlaat!”. Zijn blik viel natuurlijk op het logo van Akrapovic, ’s werelds meest beruchte uitlaatmerk. Hoewel ik probeer uit te leggen dat dit de standaard en straatlegale uitlaten voor dit model motorfiets zijn, is de betreffende functionaris onvermurwbaar. “Ga maar dB-killers regelen en gaatjes in je uitlaat boren, je hebt nog de hele dag.” Zwaar over de zeik ga ik naar Hennie Lentink, organisator van deze training en bondscoach van het motorracersgilde. Ik leg hem de situatie uit, waarna hij zegt: “Paul, ga jij maar lekker rijden, dit regel ik wel en je krijgt een nieuwe sessie er bij. Of wil je je geld terug?” Ben jij gek! Ik wil rijden, het geld was ik toch al kwijt. “Bedankt Hennie!”
Eigenlijk had ik maar 3 doelen: heel houden, lol hebben en 1:57 rijden. Geen toptijd, maar hee, een jaar geen Assen, 4 maanden niet gereden… Ik had alleen de spiegels gedemonteerd en voor de rest niets. Met een nummerplaat en knipperlichten stelde ik me met mijn 120 paarden tussen de geprepareerde racers op. “Wie is deze beginneling”, zag ik ze denken, “dit is niet de sessie van achter de marshall aanrijden.” De 1e sessie ging wat onwennig en voorzichtig. Met een opgepompte rechterarm (veel te gespannen gereden), kwam ik tot een tijd van 1:59.889. Ik was de laatste rijder onder de 2 minuten (16e).
De 2e sessie ging al een stuk beter, want ik besloot me vooral te concentreren op ontspannen rijden. Resultaat: ik reed ruim 3 sec. sneller naar een tijd van 1:56.619. Zo, in de 2e sessie had ik mijn doel qua tijd al bereikt. De 3e sessie ging helemaal lekker. De ene na de andere racer zag een straatfiets met maar 120 PK voorbij komen. Deze sessie was ik helemaal los. Ik bleek continu in de 1:54 te zitten, met als snelste tijd 1:54.407! Slechts een halve sec. sneller dan mijn PR op de Aprilia, tijdens de Ducati Clubraces in 2006. Deze tijd zei mij veel meer, want dit was geen wedstrijd, maar gewoon ontspannen trainen. Met deze tijd was ik 6e van de 35 man. Niet slecht, wetende dat de meeste motoren zo’n 40-50 PK meer aan boord hadden.
De laatste sessie lag er op de ideale lijn een oliespoor van ongeveer 2 km.: vanaf Mandeveen tot en met Ramshoek. Ontspannen uitrijdend en geen risico meer nemend, gezien het oliespoor, reed ik toch nog 1:55.942. Conclusie: heerlijke dag en behoorlijk wat spierpijn. Wat is knallen toch lekker en wat heb ik dit gemist! Volgend jaar toch maar een combinatie van Superbike en Supermoto doen.