Eindelijk was het Hemelvaartsdag: de 2e en 3e SAM > 700 race. De slotdag van het SAM Kampioenschap in Eemshaven. Vele verhalen doen over dit stratencircuit de ronde: gevaarlijk, link, je houdt ervan of niet, het noordelijkst gelegen circuit van Nederland (mis een bocht en je ligt in de Waddenzee). De beste omschrijving kwam van een journalist van Moto73: hier worden de mannen van de jongens gescheiden. Maar deze race moest voor mij vooral dienen ter voorbereiding van de 3e KNMV Cup van de volgende dag. Ik had hier immers nog nooit gereden en een circuit met deze kwalificeringen “verdient” een grondige voorbereiding. Tijdens de Ducati Club Races had ik Ronald van Vliet aangespoord om deze SAM ook te rijden. Op zich niet slim, want hij was in die race 2e geworden, dus dat zou me een plek in het kampioenschap kosten. Maar we moesten de eer van Aprilia hoog houden (als enigen).
De 1e tijdtraining was vooral bedoeld om het circuit te verkennen. Vanaf de start rechtdoor, aan het einde een haakse bocht naar links, waarbij je met je helm boven de vangrail hangt. Dan een lang recht stuk met een top van 230 km/u, dan een slinger met een spoorweg erin (daar wil je niet vallen), met direct daarna een haakse bocht naar links. Kort recht stuk met een haakse bocht naar links en direct een spoorwegovergang, dan een lang recht stuk met een slinger naar recht en links en een haarspeld, heuvel op naar links een slinger, haakse bocht naar links en 200 meter naar de finish. Conclusie: ga je onderuit dan lig je tegen een vangrail, op een spoorweg, tegen een lantaarnpaal, in de sloot, in een hek of op het terras van een restaurant: FANTASTISCH, een soort mini Isle of Man.
De 2e tijdtraining moest mijn plek op de grid bepalen en het werd uiteindelijk een 11e plaats. Ik was daar niet ontevreden over, maar omdat de startrijen om en om 3 en 2 rijders bevatten, was het dus wel een 5e startrij. De 1e race had ik een redelijke start, maar moest toch wat plaatsen toegeven. Na wederom een fel gevecht met Gerrit-Jan van der Leek, wist ik nu revanche te nemen en voor hem te finishen op een 10e plek en 6 punten te pakken. De conclusie tot nu toe is, dat een race over 7 ronden voor mij te kort is. Na mijn traditionele matige start begin ik altijd aan een inhaalrace, maar 7 ronden is daar te weinig voor. Racemaat Ronald van Vliet pakte een goede 4e plaats en 13 punten voor het klassement.
De 2e race moest dan maar met een verwoestende start beginnen: helaas, weer matig. Na in de eerste 2 ronden flink opgehouden te zijn kon ik eindelijk aan mijn inhaalrace gaan beginnen. Ik haalde er een stuk of 6 in met onder meer een persoonlijk ronderecord ertussen. Ik lag ondertussen op een 10e plaats, toen de race met nog 2 ronden te gaan werd afgevlagd wegens een crash. Ik reed inmiddels 2 plaatsen achter Ronald, die zijn blok de vernieling in had gereden. Voor mij heel vervelend, want er zat meer in. Voor hem prettig, want de race was voor hem over, maar omdat de laatste ronde telde werd hij toch 8e en dat leverde hem en zijn RSV Mille een 3e plaats op voor het eindklassement. Patricia, die inmiddels ronde-miss was geworden deelde de bloemen, de kussen en de “champagne” uit en werd door hem als een echte podiumpoes natgespoten.
Eind goed al goed.