Op Hemelvaartsdag staan de traditionele SAM races, georganiseerd door de Laverda Club, weer op de agenda. Locatie: het stratencircuit Eemshaven, het circuit voor de durfals. Gaat het hier mis, dan gaat het hier MIS! Ondanks dat het geen “2-cilinder” circuit is, vind ik het altijd weer prachtig om hier te rijden! De twee races op deze dag tellen mee voor het SAM Kampioenschap, waartoe ook de Ducati Club Races behoren. Met 2 trainingen en 2 wedstrijden is dit natuurlijk de ideale voorbereiding op de KNMV Cup de volgende dag. Deze keer is het echter een speciale dag, want ik sta 2e in het tussenklassement en heb dus een reële kans op een podiumplaats in het eindklassement. Deze keer zou de concurrentie moordend worden, want nagenoeg de gehele top-5 van de andere klassen van de Ducati Club Races waren bijgevoegd aan de SAM > 700 klasse.
Race 1
Ik wist me te kwalificeren als 8e, nadat ik in de trainingen continu problemen had met mijn quickshifter. 3e startrij dus en ik moest maar eens wat aan mijn start gaan doen. Na mijn prutstart van de Ducati Club Races besloot ik dat het anders moest. Ik ging het maar eens in de 2e versnelling proberen. De rode lampen gingen uit en zowaar, ik was voor mijn doen snel weg, want ik kwam ook als 8e de “holeshot” door. Perfecte gok, dus. Natuurlijk was Cor Dekker sneller dan ik, maar dat was ingecalculeerd en hij zat vlak voor me. Ik wist hem dezelfde ronde nog terug te pakken en kon op jacht. Na nog 2 man ingehaald te hebben lag ik 5e. Halverwege was het weer eens drama met mijn quickshifter. Die haperde en 2 man haalden me in, waardoor ik weer terugviel naar plek 7. Ondertussen had ik de quickshifter uitgeschakeld en ging op jacht naar die 2 voor me. De eerste had ik na 2 ronden te pakken en Seine Zandbergen reed nog voor me. De voorste 4 man waren al te ver weggelopen, dus het maximaal haalbare was een 5e plek. De Duc van Seine liep verschrikkelijk hard. Op de rechte stukken kon ik zelfs niet in zijn slipstream blijven! Ik had nog maar 1 ronde om hem te pakken, dus ultralaat remmen, harder door de bocht en in de hairpin, vlak voor de finish zat ik in zijn wiel. Deze ultieme ronde bleek later dan ook een persoonlijk record. Ik kon een gewaagde blockpass inzetten, maar komt die een fractie te laat en stuurt Seine in, dan liggen we er allebei af. Ik besloot het niet te doen als er toch geen podiumplaats te verdienen viel en stelde me tevreden met een 6e plaats.
Race 2
De start in de 2e versnelling beviel me goed en ik wilde wel eens testen of het geen toeval was, dus nog maar een keer op die manier. Wederom een goede start en ik behield mijn positie. Het werd eigenlijk een kopie van race 1. Weer halverwege problemen met de quickshifter, wederom kostte dat 2 plaatsen en wederom was Seine Zandbergen daar een van. Met nog 1,5 ronde te gaan zette ik de aanval op Seine in, want alles prima, maar niet 2 keer achter Seine finishen! De aanval over het eerste spoor lukte en ik lag 6e. Die plek wist ik vast te houden tot de finish.
De races gingen lekker, maar deze resultaten waren net niet goed genoeg voor het podium. Arno van Doorn en Stefan Hanenberg waren deze races net even te sterk, waardoor ik uiteindelijk na Arno, Stefan en net achter Chris Bovenga (allemaal Ducati’s) op de 4e plaats in het eindklassement ben geëindigd. Een resultaat waar ik erg blij mee ben: “the best of the rest” dus.