De weersomstandigheden waren werkelijk perfect om te racen dit weekeinde. Met een goed voorgevoel gingen we naar Assen. De afgelopen weken had ik mijn onderarm veel rust gegeven en intensieve fysiotherapie moesten me klaar krijgen om dit weekeinde door te komen. Stiekeme doelstellingen waren een PR van onder de 1:50 en een plaats bij de 1e 25.
De 1e kwalificatietraining had ik het al direct erg moeilijk. Ik had mijn arm al 2 weken niet meer belast en dat was te merken. Na 3 ronden kreeg ik alweer een opgepompte arm. Na een kwartier begon het ook een beetje te spetteren, waardoor het zinloos en zelfs gevaarlijk werd om nog door te rijden. Een voorlopige 35e plaats met 1:51.158 was mijn deel. Teammaatje Arnout Visser was al meteen erg snel met 1:49.449 en brak meteen zijn PR! Helaas is dat op dit niveau dan goed voor de 31e plek. Tja, we zullen weten dat we op het hoogste niveau aan het racen zijn. Teus Oskam moest nog even op gang komen en stond 39e van de 43 deelnemers.
De fysiotherapeut van het team, Lidewij van der Linde, nam me meteen na de training en nog een keer voor de volgende tijdtraining flink onder handen en dat hielp fantastisch. Ik kon er met een paar onderbrekingen 10 ronden vol mee rijden en realiseerde in ieder geval een nieuwe PR met 1:50.262, maar zakte toch nog naar de 36e plaats, op dezelfde startrij als Arnout: de 9e! Teus kwam door een crash niet verder dan de op 2 na laatste plek. Meteen weer ijs op mijn arm en rust geven voor de race.
Samen met Lidewij besloten we om de warming up te gaan rijden met een ingezwachtelde arm. Even om te testen of dat wat verlichting zou geven. Verder probeerde ik wat andere instellingen qua vering & demping, want de achterkant was onrustig bij hard aanremmen en het uitaccelereren. Het slechte nieuws was dat ik al na 3 ronden pijn kreeg en dat de koppeling begon te slippen. Het goede nieuws was dat we de zwachtel voor de race zouden laten voor wat die was en dat ik ondanks de slippende koppeling nog 1:50.950 reed. Dat moet een seconde hebben gekost en de rekenaars onder ons weten dat ik virtueel de magische grens had doorbroken! Er was voor Lidewij weer flink werk aan de winkel en later voor mijn monteur Thijs de Vries en ik.
Het blok had 2 uur nodig om af te koelen, dus om 15:15 uur konden we beginnen met het vervangen van de koppelingsplaten. Normaal gesproken een klusje van een kwartiertje… normaal gesproken. Er brak een bout af in het koppelingshuis!!!! Met een boel gepruts en gefriemel wisten we het restant van de bout eruit te krijgen en een nood-boutje te monteren. Inmiddels was het al 16:15 uur geworden en slechts 10 min. voor de start. Hans Menger kwam Thijs helpen de boel in elkaar te schroeven en terwijl ik me aankleedde reden de 1e motoren de pitstraat al uit. Stress!!!!!! Waar zijn mijn oordoppen, weg, nog meer stress!!! Snel parc fermé door, het was in de pitstraat een drukte van jewelste en ik was net op tijd om door te mogen rijden voor de “sighting lap”. De koppeling voelde nog wat vreemd aan, want ik had nog geen gelegenheid gehad om hem even te laten inlopen. Voor de “warming up” ronde kwam ik wat moeizaam van mijn plek en dat gaf weinig vertrouwen voor de start. Wetende dat ik het geen hele race zou kunnen volhouden zou een bliksemstart van “levensbelang” zijn.
Ik stel me weer op, de rode vlag gaat ergens in de verte omhoog en verdwijnt. Een rood stipje licht op, verdwijnt weer en weg zijn we met z’n allen. Wat een klereherrie zonder oordoppen!!!! Ik steek van binnen direct naar buiten en blokkeer een clubje rijders dat, waarschijnlijk hevig vloekend onder de helm, van het gas af moet! Mooi daar heb ik even geen last meer van. Iedereen begint bij bordje “200” te remmen en duikt de Haarbocht in. Ik schakel nog een keer door en ga bij bordje “100” vol in de remmen en stuur hard buitenom! Krijg nou wat: 16 plaatsen gewonnen! Ik zit achter Marco van Grootheest, Bas Winkel en Rafael Sinke en de meute gaat er hard vandoor. Aanpikken!!!
Op de Veenslang komen er een paar op pure snelheid voorbij. 1e doorkomst: 22e!!!!! WAAAT???? Mijn laptimer noteert 1:49.0!!!!!! Shit, een paar honderdste te “langzaam” voor een 1:48-er! Tjonge, wat gaat dit hard! Ik vind mijn ritme en heb zelfs hinder van de trage manier, waarop de mannen voor me door de Strubben gaan. De bekende 1000-stijl: doodremmen, omkwakken en vroeg op het gas. Niet mijn stijl, dus een 1:51.9 is de tegenvallende volgende rondetijd. Ik kom weer in mijn ritme, maar na 7 ronden begint mijn arm weer flink op te spelen. Oh nee, niet nu al, he! Ik ben pas halverwege! Ondertussen word ik op vermogen voorbij gestoken door onder meer Matthijs van de Wal, Jeroen Turkstra en Robert de Vries! Knipperend met mijn ogen waan ik me even bij RTL Motorsport. Deze gasten zie ik normaal alleen op TV! Die gaan altijd veel te hard! Even later komt Arnout me ook voorbij met Virgil-Amber Bloemhard. Hevig afziend en zwetend zit ik de ronden af te tellen. Met een ultieme poging om Arnout terug te pakken steek ik Virgil bij Stekkenwal binnendoor en pers er nog een 1:49-er uit. Het is de laatste stuiptrekking. Virgil pakt me terug en ik val terug naar rondjes 1:51. Ik besluit niet om te kijken om verder instortingsgevaar te vermijden. Met nog 2 ronden te gaan is er een crash in de GT Bocht en de rode vlag gaat uit. Goddank, ik ben nog nooit zo blij geweest met het zien van die vlag. Hopende overigens dat het met de gevallen rijders verder goed gaat. Ik kijk om en zie helemaal niemand meer achter me! Robin Duyzers zit 6 sec. achter me op de 29e plaats.
Wat een race! Hoewel niet bij de beste 25 (Arnout wel met zijn 25e plaats) blijf ik Arnout in de rondetijd nog 0.1 sec. voor. Zo sluiten we allebei het ONK jaar waardig af. Een fantastisch lekker gevoel, ondanks de pijnlijke arm, heeft zich van me meester gemaakt en dat zal nog wel even zo blijven ook! Gebroederlijk doen we een burn-out voor de hospitality tent, tot groot enthousiasme van de gasten.