De weersverwachting was beroerd, maar aangezien ik op Oschersleben in totaal slechts 5 minuten regen heb meegemaakt, had ik goede hoop op mooi weer. De regenbanden konden ingepakt blijven. Het werd 2 dagen lang meer dan 30°C met een felle zon en heel erg benauwd. Zwaar dus.
Zaterdag 3 juli
De 1e vrije training was wel weer even wennen. De lay-out zat nog wel in mijn hoofd, maar rem- en instuurpunten, dat was nog wel even zoeken. Na een paar rondjes wennen besloot ik gas te gaan geven. Met een schamele 1:41 stapte ik een beetje gedesillusioneerd af. Mijn PR uit 2006 stond nog steeds op 1:36.450 en daar was ik in 2007 ook al niet aan gekomen. Hoe ga ik die 5 seconden dan dicht rijden? In de 2e vrije training ging het al wat soepeler en ik was in staat om 1:37.2 te rijden, nog maar een seconde boven mijn PR. Dat ziet er dus goed uit.
Nu het half uur van de waarheid: de 1e kwalificatietraining. Het was ondertussen al heel erg warm en drukkend geworden. Ik had de ingaande demping aan de voorkant wat zachter ingesteld en dat bleek de juiste zet te zijn. Uiteindelijk wist ik een dikke PR te rijden, 1:35.643. De 3e vrije training was pitstraat uit en meteen een rode vlag situatie met een ambulance en dus weer pitstraat in. Einde training, dus daarna direct de 2e kwalificatie. Ik wilde te geforceerd een snellere tijd neerzetten, maar strandde op 1:36.314. Met mijn 1:35 stond ik uiteindelijk op een 19e startplek. Dus: toch wel tevredenheid.
Direct na de 2e kwalificatietraining was er nog een vrije training van een half uur en ik besloot wat hardheid en afzien te trainen. En afzien werd het. Het was stikbenauwd en bloedheet. Ik begon steeds meer spierpijn te krijgen in mijn rechter rugspier. Ik heb al een tijdje last van RSI in mijn rechterarm en dat begon behoorlijk op te spelen. Mijn rondetijden waren nog wel redelijk, allemaal in de lage 1:36. Uiteindelijk haalde ik wel de finishvlag, maar ik was compleet aan gort: volledig uitgewoond! Ongelooflijk, ik heb nog nooit zo stuk gezeten na wat racerij! Een half uur heb ik nodig gehad om weer een beetje aanspreekbaar te worden, wat had ik het slecht!
Zondag 4 juli
De warming-up was om 8:45 uur en met de thermometer alweer tegen de 30°C aan. Wie mij kent, weet wat voor prestaties je dan van me kan verwachten: niet bijster veel. Maar, de warming-ups zijn voor mij altijd ontzettend belangrijk, ondanks dat ze altijd maar 10 minuten duren. Niet om een wereldtijd neer te zetten, maar om in mijn ritme te komen. Ik heb dat echt nodig. En wat blijkt? Ik ben meteen in vorm, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Heerlijk gereden en met een tijd van 1:35.833 had ik de 17e tijd neergezet. Goede vooruitzichten voor vanmiddag dus.
Race 1 gaat van start en ik kom matig weg. Ik kom in het wiel van Gian van Zandbeek en teammaatje Marco van Grootheest. Dat zijn net iets snellere mannen, dus als ik daar nou kan aanpikken… Ik pers er een 1:34.638 (PR) en een 1:34.676 uit, maar dat blijkt niet genoeg om de aansluiting te houden. Langzaam maar zeker moet ik terrein prijsgeven en ik kom in duel met de jonge en snelle, maar zeer zwak gestarte Mark ten Napel. Uiteindelijk, na een paar acties over en weer, rijdt hij in 2 ronden naar Gian en Marco toe, zonder dat ik kan aanpikken. Mark gaat onderuit en ik rijd eenzaam de wedstrijd uit op de slechts denkbare plek: 16e. Slechts 1 positie van de punten af.
Race 2 moet beter, maar het is inmiddels nog warmer, lees: zwaarder, geworden. Het is dringen na de start, die wederom beter had gekund. Ik zit vlak achter Gert van den Bosch en probeer wederom aan te pikken. Na een 1:35.0 en een 1:34.8 is de pijp al vrij snel leeg. In een niemandsland aangekomen rij ik plichtmatig rondjes van 1:35 en heb niet in de gaten, dat Dave Hendriksen in mijn wiel is gekropen. Met nog 3 ronden te gaan remt hij me eruit. Shit, waar komt die vandaan? Ik pik aan en het rare is dat ik dezelfde rondetijden rijd met Dave. Ondertussen heb ik flink last gekregen van mijn RSI arm, waardoor mijn gevoel van controle behoorlijk afneemt. De laatste ronde gaat in en ik zet nog 1 keer aan. Maar, ondanks mijn snelste ronde van 1:34.793 durf ik het toch niet aan een ultieme blok neer te zetten, omdat mijn arm de daarvoor vereiste controle niet meer heeft. Hevig balend kom ik over de finish, helemaal als ik hoor dat Dave het laatste puntje heeft gepakt en ik wederom 16e geworden ben.
Pleister op de wonde is, dat als ik iemand een punt gun, dat dat Dave is. Jammer dat het ten koste van mij ging, maar dat is racen. Ik heb blijkbaar iets teveel van mezelf gevergd tijdens de laatste vrije training op zaterdag en daarvoor krijg ik dan tijdens de laatste race de rekening gepresenteerd. Leermomentje dus.