Lichtenvoorde ligt 15 km. voorbij Varsseveld en dus rijden we een rit in bekend gebied. Ik kom het parkeerveld oprijden en zit meteen al vast in de klei. Altijd handig zo’n BMW. Trailer loskoppelen, met zijn allen de auto duwen, daarna met zijn allen de trailer duwen en weer aankoppelen. We zien straks wel weer verder.
De weergoden zijn ons tot nu toe zeer gunstig gezind geweest. De hele ochtend was het zonnig, tot we van start gingen: het werd bewolkt. Maar nu eerst naar de inschrijving. Daar hebben ze het echt uitgevonden: de technische keuring. Je loopt met je motor door een partytent en daar staat een soort van “dat zeg ik, Gamma”-gast met een spuitbus en die spuit een gele vlek op mijn uitlaat. Dus ik zeg “ja, lekker, waar is dat goed voor?”, “dat is de geluidskeuring”, “o ja, natuurlijk, wat dom van me!” (?????).
Ik was niet helemaal in goeden doen, dus wat doet de organisatie, die stuurt me direct een modderig crosscircuit op. William de Groot en consorten ben ik na 3 meter al kwijt. Halverwege het crosscircuit doe ik stoer en ga wat meer op het gas, ik kom een heuvel op en zie in mijn ooghoeken rechts een paar rijders ergens naar staan te kijken. Mijn instinct roept “foute boel!” en ik stuur er in een flits naar ze toe. Daardoor mis ik op een haar na een gapend gat van een meter of 30 lang en 20 diep, waar een meter water in staat. Niet te geloven, waar ben ik nu weer terecht gekomen? Na nog een paar bulten en geulen ben ik eindelijk van het circuit af: letterlijk en figuurlijk. En werd het beter, oftewel even op adem komen? Nee, een bospad van een paar km, mijn specialiteit, NEIN!!!
Eindelijk kom ik op een soort van akker, terwijl het ondertussen al een beetje begint te spetteren. Ik zie niets meer en trek aan mijn roll-off (vizier). Halverwege komt er iemand voorbij jakkeren en ik krijg modder op mijn vizier. Ik trek weer aan mijn roll-off… het rolletje is op! Ik vervolg mijn weg en ga steeds minder zien. Heel vervelend met al die bospaden. Ondertussen begint het harder te regenen en na 25 km. heb ik het eerste rondje (van 2) er op zitten. Ik rij naar de trailer om even wat te drinken en een nieuwe roll-off te pakken. Daar zit de rest al aan de banaan en Red Bull. Het wordt al wat drassiger op het veld en ik besluit er mee te stoppen. Nu krijg ik de auto nog uit het veld, straks waarschijnlijk niet meer. Niet des Paul’s, maar volgende keer beter. In de verte zie ik een gebouw met een groen bord op het dak, met de letters Grolsch, wel des Paul’s (thuis pas hoor!).
Het blijkt trouwens mijn laatste actieve motordag van 2009 te zijn. Er staan nog drie offroad ritten op de agenda, maar de Wet van Murphy doet zijn werk: twee keer laat mijn agenda het niet toe en die ene keer dat ik wel kan, wordt de rit weer eens een keer afgelast. Overigens is overduidelijk gebleken dat een Superbike seizoen niet te combineren valt met een Supermoto seizoen, zowel agenda-technisch als rijstijl-technisch. Ik besluit dan ook de Yamaha WR450F te verkopen en me volledig te concentreren op mijn laatste raceseizoen.