Vooraf
Nou, dit zou wel even een weekendje gaan worden. Eerst 2 weken bezig geweest om een ideaal busje te vinden voor mijn raceseizoen. Uiteindelijk op donderdagavond een mooie verhoogde Hyundai H100 2.5D uit 1996 op de kop getikt. Op vrijdagavond nog een stopcontact in het busje gemonteerd, zodat ik er op het circuit prima in zou kunnen vertoeven: licht erin, een stretch bed erin, verwarming aan en een elektrische koelbox erbij. Onze man zou helemaal de koning zijn op een vrij koude en vochtige Nürburgring. Na een prettige en relaxte reis, schreef ik me in en kreeg de sleutel van de pitbox: nummer 13!!!!!!!!! Dé voorbode voor een werkelijk bizar raceweekend op een prachtig circuit dat waarschijnlijk nooit tot mijn favorieten gaat behoren.
Dag 1: zondag 11-04-2004
De baan was ’s ochtends toch droog geworden, maar het was wel vrij koud. Na een vrije training om de baan even te leren kennen was het tijd voor de 1e kwalificatietraining. Inmiddels was het weer toch wel aardig geworden. Lekker gereden en nog even wat strijd geleverd met William de Groot. Toen kwam de uitslag en ik het zal het gezicht van William nooit meer vergeten, hoe hij met de uitslag in zijn handen de pitbox binnenliep! Haullussy op de voorlopige pole met een onwaarschijnlijk snelle tijd van 2:12.566… gereden in de 1e ronde!
De wildste verhalen deden de ronde in het rennerskwartier. De mensen die me kenden vroegen me wat er met me gebeurd was en of ik het licht had gezien. Van anderen die me niet kenden een paar anekdotes. Een groepje vroeg zich af wie deze gozer wel niet was, die deze tijd gereden had met een RSV Mille nota bene. Toen ze Cor Dekker met zijn Aprilia-jas tegen kwamen, vroegen ze of hij dat was. “Nee, die staat bij me in de pitbox” was zijn droge commentaar, het groepje in verbijstering achterlatend – in de pitbox van een gerenommeerd raceteam spraken ze met ontzag over een nieuwe gozer, een Molukker, helemaal gestoord, die reed alles aan de grond, niet normaal meer, helemaal gek!
Op zich was dat allemaal geweldig lachen, maar ik ben naar de wedstrijdleiding gegaan om me te laten schrappen uit de uitslag. Ik vond het niet eerlijk en mijn werkelijke tijd deed er ook niet toe, wetende dat de 2e kwalificatie fors beter zou moeten gaan. Eerlijk duurt het langst zou je zeggen, maar het zou me uiteindelijk 3 plaatsen op de grid kosten.
Door een uitstekende kwalificatie wist ik me op de 8e startpositie te nestelen. Ik was nog nooit verder gekomen dan de 4e startrij. Toch bleek het hele startveld door elkaar heen gehusseld te zijn door een onbetrouwbare tijdwaarneming. Mijn start bleek weer eens als vanouds hondsberoerd en na de 1e bocht lag ik ongeveer 20e. Dit gold zowel voor de reguliere race als na de herstart door een rode vlag situatie. Na wat gooi en smijtwerk wist ik me wederom terug te knokken, maar op de rechte stukken moest ik het toch afleggen tegen de Suzuki’s en Yamaha ‘s, waardoor ik uiteindelijk toch nog 18e werd. Nog steeds puntloos, maar het rijden zelf gaf me wel voldoening.
Dag 2: maandag 12-04-2004
Cor Dekker en ik, als enige RSV Mille rijders, hebben allebei iets dat de ander niet heeft en we besloten het met elkaar te delen, zodat we er samen beter van zouden worden. Waar vind je dat nog tegenwoordig? Cor kan ongelooflijk snel starten. Hij is bij wijze van spreken al bij de 1e bocht als ik nog achter de streep sta. Tip: gewoon wegrijden zoals je op straat doet. Logisch toch? En geloof me, het werkt.
Aan de andere kant kom ik (af en toe driftend) met voorsprong de bocht uit. Mijn tip aan hem: veel eerder op het gas. En we gingen daarna allebei harder!
Ik had een Sport Grid Time sessie als training geboekt, waarbij David Easum, vriend van Teus Oskam en mede-cursusgenoot van Cor Dekker, ten val kwam in een snelle chicane. Ik kwam vol snelheid aan, toen ik de gele vlag zag en tussen de brokstukken laveerde. Plotseling zag ik een ambulance vlak voor me mijn richting op komen. Met mijn hart in mijn keel kon ik hem net ontwijken en zag daarna een man met een rode vlag. BELACHELIJK!!!! Dit kon er nog wel even bij. De adrenalinestoot die ik toen kreeg, daar kan geen kratje Red Bull tegenop. Wat een prutswerk en nog levensgevaarlijk ook! Gelukkig kwam David er net zo vanaf als zijn motor: een paar krassen en een deuk ergens.
De wedstrijd startte ik als nooit tevoren: ik dook als ongeveer 10e de eerste bocht in en knokte me naar voren. Na de eerste 2 ronden zat ik nog steeds bij de kopgroep. Met mijn mooiste en langste slide ooit passeerde ik Ahm van Britsom (van Gilex), die me overigens op vermogen met zijn Suzuki direct weer terugpakte. Volgens Cor Dekker, die op dat moment achter me reed, liet ik € 10,- aan rubber op het asfalt achter. Een ronde later stak Cor in een linkerbocht bij mij binnendoor. Om er nog achter te kunnen moest ik harder remmen en toen gebeurde het. Ik had vlak voor de race nieuwe remblokken gemonteerd. Wijze les: NOOIT doen, want je bent nog je oude versleten blokken gewend. Op mijn voorwiel kwam ik op de bocht af en besloot hem rechtdoor het uitloopvlak in te sturen. Met een achterstand van ongeveer 100 m. zette ik de achtervolging in. Aan het eind van het rechte stuk overkwam me weer precies hetzelfde. Ik wilde ultralaat remmen en weer een onbedoelde rijdende wheelie op het voorwiel. Ik kon de bocht niet meer houden en vloog de grindbak in. Ik hield hem wel, maar de motor was afgeslagen en toen ik verder kon lag ik 34e. Ik had Teus Oskam voorbij zien komen en besloot de achtervolging in te zetten om toch maar vooral voor hem te finishen. Je moet je toch steeds een doel blijven stellen! Met een toch wel wat aangeslagen zelfvertrouwen wist ik in de laatste 3 ronden Teus en nog 8 anderen, waaronder de familie Laanstra en Arno van Doorn, te achterhalen. Eindresultaat: 25e en een hoop ervaring rijker. Gevoel: toch positief, ondanks het verknallen van een potentiële puntenklassering
De remblokken ga ik vrijdag 16 april tijdens de Sport Grid Time op Assen maar eens goed testen voor de KNMV Cup de dag daarna.