Op weg van het hotel naar het circuit begaf de vacuümpomp van de H100 het, waardoor het busje bijna niet meer remde. Een groot voordeel van Groningen is dat je er 3 dagen kunt rondrijden, zonder iemand tegen te komen. Dus voorzichtig reden we naar het circuit, waar we de ANWB belden. Ondertussen probeerde ik de motor klaar te krijgen, maar hiermee was de 1e kwalificatietraining eigenlijk niet meer haalbaar. Ik moest het busje wegbrengen (achter de ANWB-man aan) naar een of ander plaatsje. Daar moest er een nieuwe vacuümpomp en dynamo in en kreeg ik een leenauto mee. Snel terug naar het circuit en de motor verder oplappen om hem klaar te krijgen voor de 2e training, zodat ik me in ieder geval kon kwalificeren voor de wedstrijd. Met veel pijn en nog meer moeite kwam ik in mijn pak. Helm opzetten ging helemaal lekker met die gebroken neus en oogkas en een blauw voorhoofd. Alles deed zeer! Het kwalificeren lukte uiteindelijk toch redelijk met een tijd van 1:43.613 voor een 17e plek. Helaas vond Hendrie de Haan het nodig om, nadat hij een bocht had gemist, terug op de baan te komen, me op het rechte stuk me op vermogen in te halen en in de bochtensectie dusdanig langzaam te rijden, dat mijn ronde werd verpest, terwijl hij zelf niet met een rondetijd bezig was. Pissig maakte ik hem dat duidelijk, terwijl hij de vermoordde onschuld speelde.
Aan het eind van de middag moest ik nog het busje ophalen. Uiteindelijk was ik 20 min. voor de start terug. Precies weer op het nippertje dus. Ach, ik begin er zo langzamerhand aan te wennen dat een rustige voorbereiding aan mij niet besteed is.
De start zou erg belangrijk worden voor een goede eindklassering. Eemshaven is een echt “stop & go” circuit: 4 rechte stukken en haakse bochten: meer het terrein voor de Japanse PK-pakhuizen. Plaatsen winnen tijdens de race zou moeilijk worden; ik zou een hele verdedigende race moeten gaan rijden. De start ging inderdaad erg goed. Ik pakte meteen een aantal plaatsen. De 1e bocht vlogen er meteen een aantal bijna uit. Schuin voor me kreeg Hendrie de Haan bijna een highsider. Ik kon hem net ontwijken, maar achter me schrokken ze, zodat er een gaatje ontstond. Laat remmen voor het 1e spoor en ik had aansluiting met de kopgroep. Jean-Paul Heindijk, de regerend kampioen, verremde zich en crashte. Dan richting de plek waar ik gecrasht was. En weer vloog er 1 af! Nog 2 van deze rondes en ik rij voor het podium! Het veld werd al wat uit elkaar getrokken. Martin Rijlaarsdam kwam me op het rechte stuk voorbij. Ik probeerde vergeefs aan te pikken. Het werd vanaf ronde 2 eigenlijk een saaie race, waarin ik zo goed en zo kwaad als het kon mijn plek verdedigde. 2 ronden voor het einde kreeg ik Teus Oskam in mijn vizier, die was lichtelijk aan het instorten. Ik besloot toch aan te zetten en realiseerde mijn snelste ronde in de race: 1:42.466. Toch geleerd hebbende van de dag ervoor besloot ik me tevreden te stellen mijn huidige positie en niet meer aan te dringen. Tenslotte zou ik wederom de best geklasseerde 2-cilinder worden. René Schokker won zijn 1e Cup, Ronald 3e, William 5e, Martin 10e, Wouter 18e en Klaas-Jan werd uiteindelijk 26e.
En ik? Ik belandde op een plek die eigenlijk kenmerkend was voor deze 2 dagen. Ik werd geen 14e, ik werd geen 12e. Natuurlijk werd ik 13e!!!