Eemshaven is het enige stratencircuit dat ik (ieder jaar) aandoe. Hoewel ik niet van stratencircuits hou, is Eemshaven voor mij toch altijd iets speciaals. Ik vind het een soort mini-Isle of Man, waarbij ieder foutje genadeloos wordt afgestraft. Denk maar eens aan mijn crash van vorig jaar, waarbij ik mijn neus en oogkas brak. De weersverwachtingen waren somber, dus ik ging er vanuit dat het mijn eerste natte race op Eemshaven zou worden. Hoe anders zou het lopen.
Ik had nog flink last van mijn crash tijdens de Ducati Club Races van 3 weken terug en ging dus vol met pijnstillers en extra koffie de baan op. Iedere oneffenheid voelde ik door mijn ribben en ellebogen heen. Remmen was helemaal een hel en helaas is dat wat je op Eemshaven moet doen: zo laat en hard mogelijk remmen. De 1e tijdtraining bleef het gelukkig wel droog en met 1:41.105 verbeterde ik zelfs nog mijn PR met een paar tienden. Dat laatste zegt overigens meer over de R1 dan over mij, want mijn oude PR had ik met mijn RSV Mille gereden en die ging lang niet zo hard als de R1. Uiteindelijk stond ik daarmee voorlopig wel 18e en op zich viel me dat nog mee. Ik ging voortijdig van de baan, simpelweg omdat ik het niet meer trok. Hans Terschegget hielp me uit het zadel en helemaal wit (kun je nagaan) weggetrokken moest ik even bijkomen. Het zag er naar uit dat de 2e kwalificatietraining in de regen zou plaatsvinden. Ik besloot om dit de laatste test te laten zijn of ik in de race zou starten of niet. Het leek me niet verstandig om een rijdende chicane te worden voor mijn collega coureurs en een race om de 30e plaats zag ik niet zitten. Dan kon ik beter lijf en leden sparen voor de volgende race, die alweer op 3 juni zou gaan plaatsvinden.
Nadat we al ruim een half uur zaten te wachten (er was in de training voor ons een rode vlag situatie wegens een crash), werden de begeleiders en familieleden van Hans Fijnheer (105) verzocht naar de wedstrijdleiding te komen. Toen wisten we het meteen: een crash met fatale afloop. Het bleek dat hij zijn remblokken had verloren, vervolgens met ruim 200 km/u viel en in een luchtkussen vloog. Hierbij moet wel gezegd worden dat deze crash het circuit en de organisatie van Eemshaven niet verwijtbaar is. De kans is groot dat een crash met deze oorzaak ook op andere circuits dezelfde afloop zal hebben. Na inventarisatie door Bert Grevink besloot de volledige top van de SuperCup 1000 om, uit respect voor Hans en medeleven voor de nabestaanden, de wedstrijd te staken. Na de rijdersbijeenkomst met de rijders uit alle klassen, werden alle races afgelast met grote meerderheid van stemmen. Op zo’n moment staat het leven toch even stil.