Het was ruim een maand geleden dat ik mijn laatste wedstrijd had gereden en het werd eigenlijk wel weer tijd voor een race. Het was een maand van leed en vervelend fysiek ongemak. De afgelopen 3 weken werd ik gekweld door evenwichtsstoornissen en hoofdpijn, met daarbij sinds afgelopen week ook nog koorts. Er bleek een ontsteking ergens in mijn hoofd te zitten. Sommigen zeggen dat al jaren tegen me, maar nu was het ook medisch gezien bewezen. Alleen was nu de vraag: ben ik op tijd fit voor de race. Evenwichtsstoornissen zijn nu niet bepaald handig in deze tak van sport. Ik besloot het gewoon proberen en heb al mijn naasten plechtig beloofd om geen gekke dingen te doen (is subjectief, dus daar is niet zo moeilijk aan te voldoen) en niet te racen als het niet gaat (dat is moeilijker, althans het eerste stuk van dit dwingende verzoek).
Voor de 1e tijdtraining nam ik nog maar even 2 paracetamols en 3 koffie ter compensatie. Mijn hoofd voelde of deze in een bankschroef zat. Ik ging de baan op om rustig te verkennen, kijken of het ging en kijken of ik bij de eerste 20 kon rijden. Dat was voor mij ook de referentie om te zien of ik geen gevaar voor mijn concullega’s zou vormen. Totdat ik er door Klaas-Jan Bijkerk (18) op zijn RSV Mille uitgeremd werd! Wat zullen we nou krijgen? En ineens ging ik 6 sec. harder rijden. De 1:41.797 bleek goed te zijn voor een voorlopige 8e plek op de grid. Oftewel de 3e startrij, aangezien op Eemshaven de startrijen 3-2-3-2-etc. zijn. Zo, da’s een meevaller, zeg! Hee, … verrek … dit is mijn beste startplek ooit in de KNMV Cup! Nou de wonderen zijn de wereld dus nog niet uit.
Voor de 2e tijdtraining nam ik mijn laatste antibioticapil met nog maar weer 2 paracetamols en een Red Bull ter compensatie. Het circuit was door smeltend asfalt wel verraderlijk glad geworden en de een na de ander schoof er over het voorwiel vanaf. Met een nog steeds bonkend hoofd besloot ik er toch maar wat van te maken en dat ging best goed. Ik reed een PR van 1:39.079 en schoof zelfs nog een plaatsje op!
Als een van de laatsten stel ik me op de grid op, omdat de temperatuur van de motor weer achterlijke waarden aanneemt. Het licht gaat uit en ik ben goed weg! Ik lig voor de eerste bocht 5e, wil insturen, komt er een zich volledige verremmende Niels Feller (13) aan de binnenkant rechtdoor. Ik moet helemaal overeind komen om hem te ontwijken en verlies een plaats of 5. Weer vol op het gas richting chicane, komt Teus Oskam (20) me voorbij! Ik probeer hem er nog uit te remmen, maar zit aan de ongunstige binnenkant en moet rechtdoor, door het gras. Bij het terugkomen op de baan laat ik voor de zekerheid (om een tijdstraf te voorkomen) de man achter me ook maar voorbij komen. Even optellen: in 400 m. word ik er bijna afgeketst, vlieg ik met 150 km/u door het gras en rijdt Teus voor me. Nou, een betere motivatie voor het vervolg van de race kan ik niet hebben. De man tussen Teus en mij gaat na het spoor te laat op het gas, waardoor ik hem op het rechte stuk met meer drive kan passeren. Laat remmen, hard insturen en voor de hairpin zit ik in Teus zijn achterwiel. Vanaf de slinger omhoog tot en met het opkomen van het rechte stuk is het zeer verraderlijk door smeltend asfalt en rubber. Ik besluit tot een stukje intimidatietactiek en precies daar zet ik hem bij Teus ertussen en ik zie hem vervolgens ook niet meer terug.
Ik haal nog een paar man in en dan gebeurt het. Na 2004 en 2005 (Gert-Jan van Dijk) en 2006 (Eddy Bröker) word ik ingehaald door degene, waarvan ik vermoed dat ik die de rest van het seizoen tegen ga komen: Remco Hernamdt (14). Dat kan nog wel eens een mooie strijd worden! De vorige race moest ik het tegen hem afleggen, omdat ik op was na het inhalen van 18 man. In de hairpin, hij verwacht me daar al merk ik, zet ik hem ertussen. Maar omdat hij laat remt, moet ik nog iets later remmen. Helaas, op mijn voorwiel slalom ik tussen de pionnen door en Remco vervolgt achter mij onverstoorbaar zijn weg. Dit tot grote hilariteit van mijn trouwe racefans van het Alfa-college, die dit op de 1e rang zitten te aanschouwen. In de 7e ronde kom ik nog tot aan het achterwiel van Remco en dan is de pijp leeg. De ontsteking in mijn kop en de antibiotica hebben hun tol geëist. Het aantal remfouten stapelt zich op en hoewel ik Remco dezelfde fouten zie maken, heb ik niet meer de kracht om daarvan te profiteren.
Uiteindelijk finish ik als 7e, een resultaat waar ik vooraf absoluut voor getekend had. En nog een minutieuze verbetering van mijn PR met een honderdste tot 1:39.067. Teus werd 10e: die had de grootste lol over zijn inhaalactie en de door mij gemiste chicane. Maatje Ronald van Vliet had een werkelijk fantastische race gereden en was 2e geworden!
Toch had ik me het begin van dit seizoen anders voorgesteld. Maar ja, het blijft een mechanische sport: zowel voor motor als coureur. Hopelijk heb ik mijn portie voor de rest van het seizoen gehad en kan ik me nu gaan richten op de doelstelling van dit seizoen: een top 5 eindklassering. Dan moet ik hoger gaan finishen dan de 7e plaats.