De Finale! De 11e en tevens laatste KNMV Cup van het jaar. Wederom werd het in deze “slechte” zomer een prachtige racedag. Slechts 1 race hebben we in de regen moeten rijden. Wat nou slechte zomer! Deze keer stonden we slechts met zijn vieren in de pitbox: Ronald van Vliet, Cor Dekker, Teus Oskam en ik. De rest was op vakantie, op zakenreis, had een vage niet te begrijpen reden of had sponsorproblemen. Omdat we niet gewend waren zo’n ruimte te hebben, zijn we toch maar oud en vertrouwd opgepropt in de hoeken gaan staan.
De 1e tijdtraining was ik niet lekker bezig: los zittend vizier, problemen met mijn koppelingshendel en te krap zittende handschoenen, waardoor ik een opgepompte onderarm kreeg. Halverwege de training de pitstraat binnengereden om de koppelingshandel goed te zetten, maar ik kwam maar niet lekker in mijn ritme en besloot voortijdig de tijdtraining te verlaten. Uiteindelijk bleek ik 3 sec. sneller te zijn geweest dan ik dacht: 1:30.897, een 17e trainingstijd. Dat was even een opsteker! De 2e tijdtraining moest dus veel sneller kunnen. Halverwege kregen we nog een rode-vlag situatie, maar met een 14e tijd en 1:30.363 kon ik zeker tevreden zijn. Dit was slechts 0.3 sec. boven mijn PR. Inderdaad, over een korte scheet doe je langer! Het leverde me een 18e startplaats op, 2 plaatsen lager dan waar ik stiekem op gehoopt had.
De race begon zoals mijn seizoen begon: met een onvervalste budstart! Als een kluns reed ik in de 3e versnelling (lees: vertraging) weg en praktisch het hele veld stoof me voorbij. Na de Nationale Bocht ging het mes tussen mijn tanden en in de eerste 5 ronden had ik al een man of 12, inclusief Teus, ingehaald en zat ik inmiddels op een 18e plaats in het achterwiel van Cor. Toen kwam de rode vlag: een godsgeschenk, want dat betekende een volledige herstart en dus een herkansing! De herstart was een sprint over 4 ronden, niet mijn specialiteit, omdat ik het meer van een lange race moet hebben. Mijn start was deze keer goed en ik kom achter Arno van Doorn op zijn Affetto Ducati te zitten: mijn grootste concurrent voor de Battle-of-the-Twins! Voor Stekkenwal zie ik een piepklein gaatje en ik wurg hem er tussen. Arno moet iets van zijn lijn af en gelukkig zie ik hem na de finish pas weer.
Ik kom in het inmiddels traditionele gevecht te zitten met Ahm van Britsom en Gert-Jan van Dijk: mijn grootste concurrenten in het klassement. Bij De Bult stuur ik binnendoor bij Gert-Jan, maar doordat ik daarna wijd ga kan hij me weer passeren. In de laatste ronde haalt hij Ahm in: die heeft een Suzuki die achterlijk hard loopt, dus de enige plek waar ik hem kan inhalen is voor de GT bocht. Na Meeuwenmeer loopt hij op vermogen bij me weg, waardoor ik voor Ramshoek ongeveer 30 meter achter hem zit. Ik probeer harder in te sturen en later te remmen en….. ik moet van net even te ver komen. Ik besluit in de allerlaatste bocht van het seizoen het risico van een crash te vermijden en me tevreden te stellen met wat naar later blijkt: een 10e plaats!!!!! Mijn beste resultaat op een droog Assen en mijn 2e Top-10 notering van het jaar. Hiermee kom ik met 28 punten op de 17e plaats in de eindstand en word ik voor de 8e keer dit seizoen de hoogst geklasseerde 2-cilinder coureur en winnaar van de officieuze Battle-of-the-Twins.
Ronald moest helaas de strijd staken nadat hij ongewenst gesandwitched werd door Danny van Duyse en Jean-Paul Heindijk, de latere winnaar. Cor verdubbelde zijn puntenaantal tot 6, door 13e te worden en Teus…. die had de reglementen niet goed gelezen en werd 30e en in het eindklassement de hoogst geklasseerde rijder zonder punten.
Eindconclusie: topseizoen in alle opzichten!!!!!!