De trainingsdag (5 mei)
Na Dodenherdenking ben ik behoorlijk ziek (doodmoe, koorts en een kop vol snot) richting Assen gereden, waar ik me bij Hans de Korte en Frans Agterberg in de pitbox nestelde. Om 23:00 uur lag ik al in bed in de hoop dat het de volgende dag beter zou gaan.
Het ging inderdaad wat beter en deze dag zou ik helemaal nodig hebben om de afstelling van de vering en demping van mijn straatmotor, de Aprilia RSV Mille R Haga, goed te krijgen. Waar ik in het begin van de dag heen en weer gleed en stuiterde met dramatische tijden als 2:02, eindigde ik met voor mijn gevoel een goede afstelling. Ik besloot de dag met een redelijke 1:58.063, maar het belangrijkste was, dat ik me na een jaar weer helemaal vertrouwd voelde met de RSV Mille.
De kwalificatiedag (6 mei)
Traditioneel is de 1e kwalificatietraining voor mij altijd te vroeg, want dan is het nog ochtend. Maar deze keer ging het uitermate goed. De voorgaande jaren was ik voor de kwalificatietrainingen altijd ingedeeld bij de SAM Classics, SAM < 700cc of Ducati Twins. Voor het eerst was ik ingedeeld bij een snelle groep: Desmoquattro A. Dit is de snelste groep waarin ik ingedeeld kon worden, dus dat zou perspectief moeten bieden. Aangezien ik met mijn straatmotor zou rijden was de doelstelling behoorlijk naar beneden bijgesteld. Tussen allemaal getunede motoren was het doel deze keer: heel houden en ergens in de Top 10 finishen. Met een 1e tijdtraining reed ik 1:57.345, op dat moment de 3e tijd! In de 2e tijdtraining kwam ik nog tot 1:58.339, maar door een valpartij werd de training na 5 ronden afgevlagd. De 1:57.345 bleek toch nog goed voor een 5e plaats op de grid en een paraplu-dame, ver boven verwachting dus. Dat belooft wat voor morgen! De laatste paraplu-dame hangt over motorjournalist Randy van der Wal, die ik als vaste klant nog ken van zijn Safe Motors periode in de onderdelenshop.
De wedstrijddag (7 mei)
Het hele weekeinde was het al fantastisch weer en dat bleef het zondag ook. Met vers rubber er onder stelde ik me op op de startgrid. Ik had stiekem de afgelopen dagen al wat starts geoefend, want daar zou veel vanaf gaan hangen. Paraplu-dame weg, rode vlag weg, licht uit en gas! Ik kom matig weg, want er vliegen er 3 van achteren mij voorbij. Als 8e draai ik de Haarbocht in, maar die neem ik vol buitenom, terwijl iedereen naar binnen duikt. Ik maak in een keer 5 plaatsen goed, rem er nog 1 uit en lig voor de Strubben al 2e! Ik kom als 2e achter Arjen Ferguson op zijn RSV Mille de 1e ronde door, dat gaat fantastisch! Maar op de Veenslang komt Atiba Belgrave op zijn razendsnelle Ducati Monster S4RS me voorbij. Ik knipper even met mijn ogen: ingehaald door een neger op een Monster? De volgende ronde steek ik hem bij de Strubben binnendoor, maar wederom komt Atiba me op de Veenslang op snelheid voorbij. Met 120 PK blijf ik ver achter bij de rest.
Halverwege ligt Atiba 1e, Arjen 2e en ik op ongeveer 40 m. 3e. Op de rechte stukken lopen ze wat weg, maar door ultralaat remmen en hoge bochtensnelheden aan te houden, blijf ik er redelijk bij. Ik kijk eens achterom en zie niemand meer rijden. Nou dat is mooi, de 3e plaats dan maar consolideren. Maar wacht even, Arjen rijdt op een RSV Mille en het is natuurlijk mijn eer te na om die dan zonder slag of stoot zomaar 2e te laten worden. Ik besluit tot een ultieme sprint om aan zijn achterwiel te komen. Dat lukt met een ronde van 1:53.964! Bij de GT bocht twijfelt Arjen een fractie van een seconde bij wat achterblijvers en ik zet de Haga er meteen tussen: 2e! Atiba rijdt ongeveer 4 sec. verderop, dus die is net te ver weg. Bij de Haarbocht negeert een achterblijver de blauwe vlag. Ik ram hem bijna over de curbstones. Geschrokken schiet hij richting grindbak, maar kan nog net op tijd zijn weg over het asfalt vervolgen.
Ik kom de Veenslang op en voor me rijdt wederom een achterblijver, ook hij negeert de blauwe vlag en stuurt over de ideale lijn Ruskenhoek in. Aangezien mijn snelheid ongeveer 50 km/u hoger ligt rest mij niets anders meer dan vol over het randje van de curbs in te steken en ik vlieg op ongeveer 5 cm. langs de achterblijver. Hierdoor kom ik volledig verkeerd uit om de bocht naar links te nemen. Ik kan niets anders doen dan insturen, gas erop houden (ongeveer 140 km/u), naar Stekkenwal kijken en hopen dat het goed gaat. Mijn achterwiel begint te glijden en ik weet het… dit gaat fout. Het achterwiel hapt, ik word uit het zadel geschoten, zie mijn kroonplaat nog, daarna zie ik vanuit de lucht het asfalt, dat steeds dichterbij komt en… licht uit.
Op een gegeven moment kom ik bij, omdat er een brace om mijn nek wordt gelegd en mijn helm wordt verwijderd. Een vrouw zegt: “Blijf maar even rustig liggen”. Hee, een engeltje, denk ik nog. Vervolgens word ik weer wakker, maar dan in het Medisch Centrum, waar ik word onderzocht op breuken en ander letsel. Mijn pak is dan al uit. Er blijkt werkelijk niets meer van over te zijn. De bult op mijn rug is vrijwel geheel weg, alles is opengereten of weggesleten. Ik zit onder de blauwe plekken, in mijn rug staat de rugprotector als een blauwe plek afgedrukt, mijn duimen en een rib onder mijn linker schouderblad zijn gekneusd, mijn linker elleboog en heup zijn bont en blauw en geschaafd. Maar mijn rechter elleboog is geschaafd, er zit een blauwe plek op ter grootte van een voetbal en hij is nog dikker dan mijn knieën! Brrr, dat ziet er slecht uit, maar wonderbaarlijk genoeg kan ik hem toch bewegen! Uiteindelijk heb ik gelukkig niets gebroken, maar er wel een fikse hersenschudding aan overgehouden (2 x 10 min. bewusteloos).
Op het moment dat ik in het Medisch centrum bijkom heeft de huldiging al plaatsgevonden. Atiba heeft fantastisch gereden en terecht gewonnen. Aangezien de race afgebroken werd, terwijl er al meer dan 2/3 van de race gereden is, telde de laatste volledige doorkomst en daar lag ik 2e. Jammer genoeg staat de uitslag op MyLaps.com op een ronde eerder en toen lag ik nog 3e. De wedstrijdleiding had het gelukkig goed gezien. De 2e podiumplek bleef dus leeg, maar later kon ik alsnog mijn trofee ophalen met de champagne, bloemen en de zoenen van de Kiss Miss. Eind goed, al goed!
O ja, of ik het niet erg vind dat ik gevallen ben. Met mijn antwoord, dat vallen en 4e worden pas erg is, liet ik de menigte in volle verbijstering achter.
Conclusies:
• 2e, een herhaling van 2004
• wat me door bijna iedereen al was verteld, bleek te kloppen: meedoen om het meedoen lukt me niet
• met 25 kg. meer en 50 PK minder was ik maar 1.3 sec. langzamer dan met de R1
• de schade aan mijn motor valt relatief mee
• bijzondere ervaring om op snelheid door een Ducati Monster te worden ingehaald
• de RSV Mille blijft een fijne fiets
• weer 3 jubilea: 10e SAM race, 5e Ducati Club Race en (helaas) 10e crash
• het is de laatste keer geweest in de Thunder Bears klasse (te groot ervarings- en snelheidsverschil)