De dag begint goed: ik verslaap me en ben nog maar net op tijd voor de inschrijving. Net bekomen van de stress ga ik de Kawasaki ZX-10R laten keuren: afgekeurd! Remtangen niet geborgd (vreemd, dat hoefde de afgelopen 2 jaar helemaal niet meer) en geen kettingbeschermer bij het achtertandwiel. Een uur later met de kramp in mijn handen rij ik naar de keuring met de vereiste wijzigingen en gelukkig: goedgekeurd.
De baan is nog zeiknat en ik besluit op versleten Metzelers de 1e training te doen. Reden: het ziet er naar uit dat de 2e training op een droge baan gaat plaatsvinden en ik had geen zin meer om ook nog eens wielen te wisselen voor een training, die over 1,5 uur wordt gevolgd door een tijdtraining op een droge baan. Met 2:33.933 glibber ik naar de 17e plaats en ben nog lang geen laatste. En dat terwijl de rest op regenbanden staat, niet verkeerd. Ronald van Vliet is er halverwege Ruskenhoek hard afgegaan en blijkt een gebroken enkel te hebben. Extra balen is dat hij daardoor niet mee kan naar de offroad week in Andorra.
Dan de 2e training, helemaal super. Ik heb er net spiksplinternieuwe SuperCorsa’s onder liggen en ben er helemaal klaar voor. Het gaat heerlijk en ik rijd naar de 3e startplek met een tijd van 1:53.244. Mijn hoogste startpositie in de SuperCup 1000 ooit. Nu was het niveau van de KNMV Cup de afgelopen jaren wel hoger, maar toch. Ik ben er heel blij mee.
Tja en dan de race. Een kwartier voor de start gaat het regenen, dus wielen wisselen. Achterwiel er uit, die met de regenband er om weer er in. Het voorwiel er uit. De andere er in en… hee, waar zijn de afstandbussen van het voorwiel??? Balen, balen, balen, die liggen dus nog in Ede. De droogweerbanden moeten er weer onder en daarmee weet ik me uitgeschakeld voor een goede positie in de race. Ik stel me op de 1e startrij op, rode licht aan en uit! Ik kom moeilijk weg en ga als 6 na laatste de Haarbocht in. Iemand trekt zijn motor onderuit, verwarring, ik maak er gebruik van en pak weer een man of 4 terug. Dan komen er wat bochten en Jan en alleman komt me voorbij. Ik glij alle kanten op en besluit de strijd te staken. Het is niet verantwoord (hee, dat woord heb nog niet eerder gebruikt) om door te gaan met het risico te crashen (waardoor Henk Wolberts woensdag niet kan rijden) en daarmee blessures, waardoor ik misschien ook Andorra moet laten schieten. Jammer, jammer. Dus eindig ik in mijn laatste KNMV Cup, zoals in de allereerste: wel een tijdtraining, maar geen finish in de race. Waarschijnlijk moest het zo zijn en is het cirkeltje dus weer rond.