De inmiddels traditionele ZAC Endurance wedstrijd zou dit jaar op het volledige GP circuit plaatsvinden. Ondanks de slechte weersverwachtingen zouden er 230 deelnemers (!) inschrijven: een record. Dit deed de organisatie er toe besluiten om 46 teams van 5 man in te delen en de race met een uur te verlengen tot 5 uur. Ik vormde het team met William de Groot, David Easum en Jasper & Wouter de Wit. We waren team nummer 35, hetgeen meteen betekende dat we vanaf de 35e startplek moesten vertrekken. Er werden namelijk geen kwalificatietrainingen gereden. Wat het extra pikant maakte, was dat het een “Le Mans” start betrof. Dat houdt in dat de motoren aan de ene kant van het circuit staan en de rijders aan de overkant. Als het rode licht dooft, ren je naar de overkant, start de motor en ga je er vandoor.
Zo’n start maakt het voor de snelle starters achteraan erg gevaarlijk, maar gelukkig ging het goed. Ik was de starter van ons team. Mijn sprint ging erg goed, maar toen ik startte sloeg mijn motor af. Snel starten, rechte eind op en ik nam de Tarzan-bocht helemaal buitenom, waardoor ik een man of 15 inhaalde. Ik haalde in mijn “stint” (= sessie) nog wat rijders in, met een ronderecord van ons team.
Na een kwartier kwam ik binnen voor de wissel met William en lagen we inmiddels bij de 1e 20 en het was al behoorlijk aan het regenen: het ideale weer van William (NOT). Toch gooide hij alle schroom van zich af en knalde ons naar een 14e positie. David nam vervolgens over en met goede rondetijden wisten we deze positie vast te houden. Toen was het de beurt aan Jasper. Het was duidelijk dat hij meer van het droge, warme (terras)weer hield. Niettemin wisten we onze positie vast te houden. Wouter, ook al geen regenliefhebber, ging toch flink tekeer en we belandden op de 13e positie. Deze positie wisten we vast te houden en ondertussen ging het nog harder regenen. William, Wouter en Jasper besloten er de brui aan te geven, wat ik heel jammer vond, want David en ik wilden wel verder, maar we moesten nog 2 uur. Dat zou teveel worden voor ons 2. Om 16:15 kwam de raceleiding langs dat de race een uur ingekort zou worden. We hoefden dus nog maar 3 kwartier, oftewel 2 stints! David was op de baan, dus ik besloot direct over te nemen. Terugkomende na mijn stint (David nam weer over), vertelde William dat het 17:30 zou worden. Ik gaf hem het laatste duwtje om nog 1 keer te gaan en dan zou ik finishen. “Deze 13e plaats gaan we echt niet laten liggen, opgeven is onmogelijk, jij moet nog 1 keer!” en hij was het met me eens. Aldus geschiedde en we wisten de 13e plek veilig te stellen.
De volgende dag bleek echter dat het team dat 14e stond nu 7e werd, waardoor we toch zakten naar 14. Jammer, maar het bleef toch een bijzondere dag, die David, William en mij toch een goed gevoel en heel veel lol had gegeven.