Van Halen: Toen deze meteoor in 1978 de aarde raakte, werd elke rocker van 10 jaar en ouder weggeblazen door hun debuutalbum Van Halen (nu bekend als Van Halen I). Ze veranderden de rockmuziek en de rockscene volledig en waren van grote invloed voor de glam- en hairmetalperiode in de jaren ’80: ze waren de koningen van de heuvel. Gitaargod Eddie van Halen (EVH) stond bekend om zijn razendsnelle solo’s en show-offs. Hij liep lichtjaren voor op de rest van alle revolverhelden. Maar we vergeten bijna wat een uitstekende ritmegitarist hij is en de chemische klik met zijn broer Alex op drums.
Gary Moore: hij was een ongelooflijke gitarist! Hij had alles: gevoel, aanraking, snelheid, het vermogen om verschillende muziekstijlen te spelen (hardrock, metal, blues, jazzfusion). Nooit eerder heb ik een gitarist gezien die alles in elke noot stopte die hij speelde. Ook is hij misschien wel de koning van de silly guitar faces, maar waar ik veel gitaristen verdenk om silly guitar faces te oefenen, is Gary origineel en uniek. Onnodig te zeggen dat ik een grote fan ben van zijn gitaarspel voordat hij hem verloor aan de blues. Eerst in Thin Lizzy en daarna in zijn metalperiode 1982-1989. Gelukkig keerde hij een paar jaar voor zijn tragische dood terug naar hardrock/heavy metal. De Ierse folkinvloeden in zijn muziek en zijn samenwerking en vriendschap met Phil Lynott (Skid Row & Thin Lizzy) zijn onvergetelijk. De wereld verloor een groot muzikant op 6 februari 2011. Hij was een grote invloed op veel gitaristen, en niet in de laatste plaats op John Sykes, Zakk Wylde, Joe Bonamassa, Doug Aldrich en Paul Gilbert.
Yngwie J. Malmsteen: Yngwie betrad de rockscene in 1983 met Steeler, toen hij nog maar 20 jaar oud was, zou heavy metal nooit meer hetzelfde zijn: de nieuwe koning van de heuvel. Door baroq klassieke muziek (Bach, Mozart, Paganini) te versmolten met heavy metal, creëerde hij de neoklassieke metalstijl. Datzelfde jaar verhuisde hij naar Alcatrazz, voordat hij in 1984 zijn solocarrière begon. Nooit eerder hebben we zo’n razendsnelle gitarist gezien met een ongeëvenaarde moeilijkheidsgraad, gecombineerd met een ongelooflijke aanslag en gevoel. Hij legde de lat tot het uiterste en gaf een boost aan het 80’s metal gitaar heldentijdperk dat Eddie van Halen begon. Net als bij Eddie zou metal nooit hetzelfde zijn zonder Yngwie. Hij heeft invloed gehad op miljoenen gitaristen over de hele wereld. Tegenwoordig zijn er legioenen gitaristen sneller dan Yngwie, maar niemand kon zijn combinatie van moeilijkheidsgraad, snelheid EN aanslag evenaren: hij vond het uit. En Yngwie = Yngwie! Paul durft te stellen dat Eddie en Yngwie verantwoordelijk zijn voor wat metal vandaag de dag is.
Michael Schenker: de blonde Duitse gitaargod! Begonnen met de Scorpions, later UFO en MSG (Michael Schenker Group). Ook Michael is van grote invloed geweest op veel gitaristen, die eind jaren ’70 en ’80 begonnen met gitaarspelen. Onder hen zijn legendes als Metallica, Megadeth, Dimebag Darrell (Pantera), Adrian Smith (Iron Maiden), Slash, John Norum (Europa), Paul Gilbert, Randy Rhoads (Ozzie Osbourne), George Lynch (Dokken), John Petrucci (Dream Theater), Michael Amott (Arch Enemy) en Jeff Waters (Annihilator). Hij heeft een unieke toon en een zeer, zeer smakelijke stijl van soleren. Persoonlijk vind ik zijn MSG-werk het leukst.
John Norum: Iedereen kent Europe’s “The Final Countdown” en John Norum’s iconische gitaarsolo. Vergeet de rest van het tijdperk. John verliet Europa kort na deze hitsingle en begon een solocarrière. Toen werd Paul echt fan van hem. In 1990 werd hij de opvolger van een andere gitaarheld (van mij), George Lynch van Dokken, hoewel ik denk dat Dokken = George Lynch. Paul was al een fas van Norum’s gitaarwerk op diens solo albums, waarin in zijn spel nog beter naar voren kwam, dan in Europe. In 2006 kwam Europa weer bij elkaar en maakte een comeback als een compleet andere band: bluesrock. Toen begon hij Europa als band pas echt leuk te vinden. John Norum is een geroerde, niet geschudde cocktail van 1/3 Michael Schenker, 1/3 Gary Moore en 1/3 John Norum (ongelooflijke touch). Een hele mooie cocktail van stijlen.
George Lynch: Hij is een van de meest invloedrijke bijlslingeraars van de jaren ’80 (Dokken & Lynch Mob). Hij was de oorspronkelijke gitarist van Dokken. Op zijn laatste studioalbum met Dokken “Back For The Attack” in de jaren 80 was hij in bloedvorm, maar de traditionele strijd tussen leadzanger en leadgitarist deed hem vertrekken en een nieuwe band beginnen. Lynch Mob kwam op het toneel met een heavy metal-album met country-invloeden met George op zijn best, een iconisch album. George’s invloeden waren… Eddie, Yngwie en Michael Schenker!
Zakk Wylde: Wie was deze lange blonde jongen zonder shirt die een Gibson Les Paul speelde? Les Paul’s waren voor oude hardrockgitaristen. De moderne heavy metal gitaristen spelen allemaal EVH beïnvloede superstrats! Nou, Jeffrey Phillip Wielandt werd de nieuwe bijlman van Ozzy Osbourne. En met zijn “take no prisoners”-houding schopte hij ons allemaal onder onze kont met extreem agressieve zware gitaarriffs en ongelooflijk gekrijs (geknepen harmonischen). Zakk was op zijn top tijdens zijn Ozzy-periode. Voor riffs is hij van grote invloed geweest voor Paul. Weet je trouwens waar zijn naam vandaan komt? Toen Ozzy Zakk voor de 1e keer zag (en hem meteen rekruteerde) zei hij: “Jeffrey Phillip Wielandt is niet echt een koele rock & roll naam en je ziet eruit als Kim f*cking Wilde. Vanaf nu ben je Zakk Wylde!”
Michael Romeo: onze held van vandaag is Michael Romeo. Hij is de gitarist en bandleider van Symphony X, een progressieve metalband uit de VS. Hun muziek is een combinatie van symfonische, neoklassieke, filmmuziek met power en thrash metal. Michael Romeo is de aanjager zoals je misschien merkt: zijn soloalbum klinkt precies als Symphony X, alleen dan met andere muzikanten. Deze man heeft een geluid, herkenbaar tussen duizenden gitaristen. Hij is ongelooflijk snel en slaagt erin om tijdens een concert maar 2 of 3 keer naar zijn toets te kijken. Je hoort de muziek evolueren van symfonisch naar power metal. Symphony X is verreweg Paul’s meest favoriete band van de afgelopen 25 jaar en hij houdt van Michael’s originele gitaarspel en gitaarsound.