Helaas valt dit jaar de KNMV Cup in Oschersleben, samen met de Ducati Club Races. Hoe leuk Oschersleben ook is en hoe jammer het voor het klassement van de KNMV Cup ook is, de keuze valt toch op het leukste motorsport evenement van het jaar.
De trainingsdag (27 mei)
’s Ochtends op ons gemak naar Assen gereden, waar het inmiddels al gezellig druk was. Allemaal tenten, caravans, campers, bussen etc. Met 30°C hing er een soort vakantiesfeer op de paddock. Op dat moment kon ik nog niet bevroeden wat voor dag dit zou gaan worden! Het begon al goed met het feit dat Ducati Zaltbommel maar 1 pitbox kreeg in plaats van 2. Normaal stond ik tijdens de Ducati Club Races bij ze in de pitbox, maar dat werd nu wat lastig met 10 man. Ik besloot op de paddock te gaan staan met de partytent. Verrek, de achterklep van het busje kan ook niet meer dicht: goed begin!
De vrijdag stond in het teken van 4 trainingen even losrijden en weer wennen aan het TT-circuit. Toch kwam ik maar niet in een racestemming. De eerste 2 sessies was ik niet sneller dan 1:38, oftewel 6 sec. (!) boven mijn snelste tijd. Ik miste blijkbaar het competitie element. Na de middagpauze nuttigde ik 2 blikjes Red Bull in de hoop op vleugeltjes. De 3e sessie ging ik lekker agressief over de baan en tegen het einde reed ik al 1:35, vervolgens draaide ik de Nationale Bocht in en de motor viel dood. In 1e instantie constateerde ik een elektronische storing. Ik moest van de baco’s de motor richting paddock duwen, wat een klus!!! Met 30°C in een leren pak een motor van 190 kilo door het gras duwen. Na een paar honderd meter was ik van de baan (zowel letterlijk als figuurlijk) en in de verte riep Rolf Dracht, de voorzitter van de Aprilia club, of ik hulp nodig had. Ik kon alleen nog maar knikken, ik was HELEMAAL DOOOOD! Rolf duwde de motor terug naar de partytent en zelfs dat tempo kon ik niet bijhouden. Ik had dik een half uur nodig om bij te komen.
Toen ik daarna de motor startte maakte deze een oorverdovend en rammelend geluid. Einde blok! Ik vond hem ook wat vaag sturen, vooral na hard remmen en het bleek dat ook de voorvork overleden was. De RSV Mille is er na zijn 8e en hardste crash (in Eemshaven) niet meer bovenop gekomen en ik moest constateren dat dit het einde van een periode was. Ruim 4 jaar heeft hij me verdienstelijk rondgereden. De Aprilia RSV Mille Haullussy is niet meer.
Tja, wat nu? Zondag komen er 30 gasten kijken, die kan ik niet teleurstellen. We gaan de overledene terug naar huis brengen en de straatfiets ophalen. De Aprilia RSV Mille R Haga, 1 van de 10 in Nederland rondrijdende Superbike Replica’s, mijn trots. Wat als ik daarmee crash? Dan slaap ik de rest van het jaar niet meer. Ik besloot het toch te doen en mijn doelstelling te wijzigen: een plek bij de eerste 5 in plaats van winst en vooral heelhouden. Ik zou op reserve gaan rijden. Iedereen die ik sprak moest daar hartelijk om lachen: “Haullussy en op reserve, dat kun jij niet!”, “zodra je vizier dicht gaat, zie je een rode waas!”, ” je moet en zal er voorbij” en dat soort opmerkingen kreeg ik te horen van collega-racers. Nou, lekker vertrouwen hebben die in me! Met een hoogzwangere vrouw en een doodvermoeide dreumes op en neer naar Huizen en om 22:30 uur waren we weer in het hotel bij Spier.
De kwalificatiedag (28 mei)
Voor de kwalificatietrainingen was ik ingedeeld bij de SAM Classics: de rijdende chicanes. Mijn rustigste rondje was toen ik er maar 8 hoefde in te halen. Het resultaat was een teleurstellende 1:38.4 en een 12e startplek. Zo’n beetje iedereen stond voor me. Dat moest morgen dan maar een flitsende start worden.
’s Avonds in het hotel een tonijnsteak gegeten. Om 3:00 uur word ik wakker met een gigantische dorst (dat laatste komt wel een vaker voor en niet alleen ’s nachts), ik drink wat en krijg vervolgens een gigantische buikkramp. Na een uur kreunen en steunen kwam de tonijnsteak weer voorbij. Kreunend van ellende viel ik uiteindelijk in slaap. Wat een nacht!
De wedstrijddag (29 mei)
Er kwamen 30 relaties en medewerkers van een van mijn hoofdsponsors: RealOpen IT. Dat was hartstikke leuk, ik heb ze langs de pitboxen rondgeleid (met sterke verhalen natuurlijk) en het een en ander uitgelegd. Ze hadden zich de hele dag goed vermaakt. De SAM > 700 moest natuurlijk het hoogtepunt worden. Tussen de middag ben ik even wat starts gaan oefenen: in zijn 1e en in zijn 2e versnelling. Ik besloot het toch maar in zijn 1 te gaan doen. De vorige keer dat ik in zijn 1e versnelling startte was ik er direct klaar mee: exact een jaar geleden bij de Ducati Club Races.
We stellen ons op de grid op, de rode lampen gaan aan en de helft gaat er meteen vandoor! Wat is dit??? Ik hou mezelf in bedwang en ga pas weg als de lampen daadwerkelijk uit zijn. Bij de Nationale Bocht wat later remmen, maar ik lig inmiddels zo’n beetje 18e. Slalommend ga ik door het veld, zie Cor Dekker nog bijna crashen en ik kom als 10e achter Cor door. Ik weet Cor nog 2 keer te verschalken, maar hij pareert 2 keer heel goed voor Mandeveen-Duikersloot, waar ik echt langzaam instuur. Dit vind ik de meest riskante plek en heel houden is vandaag het belangrijkste. Cor maakt daar goed gebruik van. Uiteindelijk kan ik Cor, die toch een race setup en ruim 20 PK meer aan boord heeft, niet meer bijhouden en finish als 8e op ongeveer 6 sec. van Cor.
Ik kom bij de partytent, kleed me om en word gebeld door Rolf: als de sodemieter naar het podium, want je bent 3e! Ik ren naar het podium en het blijkt dat er flink wat 20 sec. straffen zijn uitgedeeld voor vals starten, waaronder Cor. Nou, dat is even een meevaller. De huldiging begint en ineens wordt Cor de winnaar met 2 anderen naast hem. Ik begrijp er helemaal niets meer van en het publiek ook niet. Vervolgens ga ik naar Riders Info om de uitslag op te halen en daar binnen wordt flink stampij gemaakt. Ik krijg het blaadje en wat blijkt: nu is Cor ineens 2e, wint Piet Middelkoop en ben ik 5e, op 15 sec. achter Cor, die er ondertussen met de beker vandoor is gegaan. Het lijkt wel een soap. Er klopt werkelijk helemaal niets meer van. Ik heb er inmiddels ook flink genoeg van en besluit om te genieten van deze 5e plaats, behaald op een straatmotor, met een straat setup, met standaard remblokken (die tijdens de race beduidend minder werden) en die boven alles heel moest blijven.
Samengevat:
• geen pitbox
• de achterdeur van het busje kan niet meer dicht
• kwalificeren met de SAM Classics
• de RSV Mille is overleden
• de partytent is naar de schroothoop
• een voedselvergiftiging gehad
• gerommel met de tijdwaarneming
• ik zal vast nog wel wat vergeten zijn
Maar….. een 5e plaats, toch lekker: eind goed, al goed!